ROZDZIAŁ 54

- Okej, już jesteś pijana - zaśmiał się Justin.
- Chodźmy się kochać...-zagryzłam wargę jak małe dziecko.
- Nie dzisiaj, kochanie - pokręcił głową i położył ręce na moich biodrach, delikatnie nimi kołysząc.
- Dlaczego? - wydęłam dolną wargę, kładąc głowę na jego ramieniu.
- Bo Cię kocham i wiem, że jutro będziesz zła, że tego nie pamiętasz.
- Och...jaki dżentelmen - zaśmiałam się. - A jutro?
- Jutro tak - napił się piwa.
- Która godzina? - spytałam, wdychając jego perfumy.
- Umm.. 23:50
- Okej - zaśmiałam się.
- Lola, możemy pogadać? - podeszła do nas Taylor.
- Nie teraz - mruknęłam i mocniej przytuliłam chłopaka.
- Proszę..
- Pamiętaj...nikomu ani słowa - przyłożyłam wskazujący palec do ust i puściłam jej oczko.
Blondynka pokręciła głową i poszła.
- Co to za sekrety? - mruknął Justin przy moim uchu.
- Sekrety - zaśmiałam się.
- W porządku - westchnął.
- Która godzina? - spytałam.
- Żyjesz na czas? - zaśmiał się.
Odkąd dowiedziałam się, że mam raka, tak!
- No powieedz - mruknęłam.
- 23:59
Odczekałam chwilę.
- Okej, chodźmy się kochać - zaczęłam ciągnąć go za rękę.
- Mówiłem Ci, że nie dzisiaj - zaśmiał się.
- Tak...ale jest już północ co oznacza, że powiedziałeś to wczoraj - poruszyłam brwiami.
- Szkoda, że nie jesteś taka bystra jak jesteś trzeźwa - zaśmiał się i przyciągnął mnie do siebie.
- Justin...proszę - mruknęłam.
- Nie
- Jerry mówi co innego.
- Lola!
- Więc chcesz mi powiedzieć, że to nie Jerry? - przybliżyłam się do niego maksymalnie i dyskretnie wsunęłam mu rękę w spodnie, na co cicho jęknął w moje ucho.
- Lola, proszę - sapnął.
- Ja myślę, że Jerry się za mną stęsknił. - objęłam go ręką i przesunęłam nią w górę.
- Jezu, błagam. Nie tutaj - warknął i ugryzł mnie w szyję.
Wyjęłam rękę i oplotłam jego szyję.
- Więc...gdzie? - mruknęłam.
- Pojedziemy do Ciebie
- Okej - uśmiechnęłam się.
- Masz szczęście, że Cię kocham...inaczej...nie ręczyłbym za siebie teraz - warknął do mojego ucha.
- Ale z Ciebie łobuz - wybuchłam śmiechem.
- A może już wrócimy, hm?
- Jest jeszcze wcześnie...zresztą....mieliśmy się kochać - mruknęłam.
- Później...
- Założę się, że jesteś dziewicą - uśmiechnęłam się szelmowsko.
- Co? - wybuchł śmiechem. - Dziewicą?
- Mhm - pokiwałam głową.
- Dziewicą to byłaś zanim się ze mną związałaś, a chłopak może być prawiczkiem - parsknął.
- Przecież to własnie powiedziałam, kretynie! Boże! - westchnęłam poirytowana.
- Boże, daj mi siłę, żebym jej niczego nie zrobił - zaczął szeptać.
- Tak bardzo Cię kocham - zaśmiałam się.
- Dziękuję - westchnął.
- Dalej rozmawiasz sam ze sobą? - mruknęłam. - Może zostawić Cię samego?
- Nie, w porządku...już - pokręcił głową.
- Justin...
- Co znowu? - mruknął, opierając brodę o moje ramię.
- Nie bądź dupkiem.
- Kocham Cię. - westchnął
- No dobra..
- To o co chodzi?
- No bo..
- No bo co?
- No bo..
- Bo co?
- Bo się, kurwa pierdol! Wkurzyłeś mnie! - warknęłam i odeszłam od niego chwiejnym krokiem.
- Lol!
Po chwili para rąk oplotła moją talię, zatrzymując mnie.
- Nie skończyłem z Tobą tańczyć - zaśmiał się przy mojej szyi.
- Przeproś - skrzyżowałam ręce na piersiach.
- Przepraszam.
- Och, dobra....wstań już z tej podłogi. Wybaczam Ci
- Co? - zaśmiał się
- Tańczmy - Odwróciłam się do niego przodem i zaczęliśmy tańczyć.
Później już całkiem straciłam panowanie nad sobą. Mówiłam bez sensu, robiłam wszystko bez sensu..
- Justin...- jęknęłam. - Co się stanie jak się rozbiorę? - wydyszałam, siadając mu na kolanach.
- Nie, na tej imprezie się nie rozbierzesz - warknął oplatając mnie w tali.
- Czy Ty mi grozisz? - zmarszczyłam brwi.
- A mam zawieźć Cię do domu?
- Dobra...- Ale gdyby tak przez przypadek spadła mi sukienka?
- A gdybyś tak przez przypadek znalazła się teraz w domu? - zaśmiał się.
- UGH! - westchnęłam i oparłam się o jego pierś.
- mhmm - zaśmiał się.
- A co by się stało gdybym umarła? - ziewnęłam.
- Ja też bym umarł. - pocałował mnie w głowę.
- I Jerry wtedy też umrze..
- Boże, Lola! - wybuchł śmiechem.
- Nie możesz go tak zmarnować! Przed nim jeszcze długa droga życia!
- Chyba czas wrócić do domu.
- Siemanko! - dołączyła do nas Kim.
- Hej - pomachałam.
- Znowu jesteś pijana - zaśmiała się.
- Wcale nie jestem pijana....zmęczyłam się po prostu...
- Och - parsknęła. - Chyba już powinnaś wracać do domu - założyła mi kosmyk włosów za ucho.
- Też tak myślę, odwiozę Cię. - odezwał się Justin.
- I Ty przeciwko mnie? - podniosłam głowę.
- Lola, ledwo otwierasz oczy - zaśmiał się.
- To patrz! Umiera Lola i rodzi się bestia! - wstałam i zaraz upadłam na Justina.- Ops!
- Zabieram Cię bestio do domu - parsknął i wziął mnie na ręce.
- Żegnaj Kim....- wydęłam dolną wargę.
- Do jutra - pomachała mi.
- Do później - poprawiłam ją i objęłam chłopaka, machając nogami.
- A co by się stało gdyby mi teraz przypadkiem spadły majtki? - zachichotałam.
- Nie masz ich dzisiaj na sobie. - parsknął.
- Kurwa, zapomniałam...
- Przyda Ci się sen..
- Wolę Ciebie od snu.. - mruknęłam.
- Jak będziesz trzeźwa.
- Jak będę trzeźwa, to już nie będzie mi się chciało - westchnęłam.
- Będzie Ci się chciało - zaśmiał się i wsadził mnie do samochodu.
- Ale Ty też piłeś, nie możesz prowadzić - założyłam nogę na nogę.
- Wypiłem dwa piwa i mam mocną głowę w przeciwieństwie do Ciebie - zaśmiał się.
- Daj spokój! Spiłeś mnie alkoholem, bo chciałeś się dobrać do moich majtek...
- Których na sobie nie masz - przerwał mi, śmiejąc się.
- Ale ja...NIEDOSTĘPNA, nie chciałam Ci dać, więc odwozisz mnie do domu, żeby później wrócić na imprezę i wyrwać jakąś pijaną dziewczynę...
- Sama to wymyśliłaś? - wybuchł śmiechem. - Ja też wracam do domu.
- Dupku! - krzyknęłam.
- Cicho tam! - parsknął.
- Jak ja Cię nienawidzę!
- Och, nie kłam! - zamruczał.
- Wiesz coo...masz małego penisa! - uniosłam brwi i wydęłam wargi.
Szatyn natychmiast się zatrzymał, przez co wyrzuciło nas do przodu.
- Co? - nie mógł się powstrzymać od śmiechu.
- Masz małego, ktoś Ci to musiał w końcu powiedzieć.
Oparł głowę o kierownice i nie mógł przestać się śmiać. Po chwili się uspokoił i otarł łzy z kącików oczu. Wyciągnął telefon z kieszeni i zaczął coś szukać, po czym włączył jakieś jęki....Boże, to ja!
- ,,Och, Justin! Boże! Jesteś jeszcze większy niż Kalifornia...'' - Wyrwałam mu telefon i wyłączyłam nagranie.
- Skąd to masz, dupku?
- No zgadnij? Na pewno nie z internetu - zaśmiał się.
- Jak mogłeś mnie nagrać?!
- Tylko to, w raz gdybyś znowu mi to wyrzuciła - zaśmiał się.
- Ty kretynie!
- Oddaj mi telefon. - wyciągnął rękę.
- Nie! - przyłożyłam go do piersi.
- Oddaj go - warknął.
Szybko wsadziłam go w dekolt.
- Ups! - zrobiłam wielkie oczy.
- Myślisz, że go stamtąd nie wezmę? - zakpił i odpiął pas.
- Nawet nie próbuj! - zagroziłam palcem.
Chłopak nachylił się i zaczął się ze mną szarpać.
- Zostaw moje cycki, napaleńcu! - krzyknęłam.
- Te cycki są tak samo Twoje jak i moje, więc jak będę chciał to je pomacam!
- Nie! Zostaw mnie! - pisnęłam.
Szatyn rozłożył moje siedzenie i usiadł na mnie okrakiem.
- Dawaj go - rozłożył moje ręce po obu stronach mojej głowy.
- Nie! Nie będziesz mnie nagrywał! KONIEC Z SEKSEM!
- Dobry żart - zaśmiał się i złapał moje nadgarstki w jedną rękę.
- Dasz mi go po dobroci, czy sam mam go znaleźć - mruknął, jeżdżąc palcem po moim mostku.
- Spróbuj tylko dotknąć moich piersi - warknęłam.
- One nie są tylko Twoje - zaśmiał się.
- Są moje!
Jego ręka powoli objęła moją pierś.
- Będę je dotykał, kiedy tylko będę chciał, bo Ty to lubisz - mruknął i zaczął całować moją szyję.
- Dobra, pozwolę Ci je podotykać, jeśli będziemy teraz uprawiali sex - zagryzłam dolną wargę i wypchnęłam do niego biodra.
- Dlaczego nie mogłem mieć normalnej dziewczyny - szepnął w moją szyję.
- Do mnie to było? - warknęłam.
- Nie, Kocham Cię - zaśmiał się i spojrzał w moje oczy. - Cóż...muszę wyjąć sam ten telefon. - Powoli włożył rękę w moją sukienkę. - Gdzie on jest...- mruknął i objął moją pierś. - Chyba go mam - poruszył brwiami.
- Bardzo zabawne - starałam się wyrwać ręce z jego uścisku.
- Więc to nie on? - udawał głupiego i przesunął rękę na drugą pierś. - Zaczyna mi się podobać ta zabawa - zaśmiał się.
- To też nie jest Twój telefon - wycedziłam przez zaciśnięte zęby.
- Cicho! Kto powiedział, że go szukam
- Dupku! - zaczęłam się wyrywać.
- Dobra! - parsknął i wyjął telefon, po czym usiadł na swoje miejsce.
- Zboczeniec - mruknęłam i zaczęłam ustawiać siedzenie.
- Daj spokój, wiem, że Ci się podobało - poruszył brwiami i ruszył.
- Cokolwiek...- założyłam nogę na nogę.
- Spójrz na swoje piersi...nie włożyłaś stanika...widać, że jesteś podniecona - prychnął.
- Och, Boże! - zasłoniłam piersi rękoma.
- Jaka cnotka się teraz z Ciebie zrobiła - wybuchł śmiechem i zaparkował pod moim domem.
- Jaki dupek się z Ciebie zrobił
- Mam przyjechać później? - spytał odpinając pas.
- Zadzwonię, okej? - zagryzłam dolną wargę i powoli wysiadłam z samochodu. Szatyn szybko wyskoczył z auta i zaraz był przy mnie. Objął mnie w tali i zaczął prowadzić do domu.
- Jesteś taki kochany - mruknęłam, opierając głowę o jego ramie.
- Dopiero byłem dupkiem - zaśmiał się.
- Och, cicho - warknęłam i stanęliśmy pod domem.
- Gdzie masz klucze? - szepnął.
- Sprawdź pod moją sukienką - zagryzłam dolną wargę.
Justin zamknął oczy i wziął głęboki wdech.
- Dawaj te klucze - warknął.
- Grozisz mi?
Wyrwał mi z ręki torebkę i wyciągnął z niej klucze.
- Nie umiesz się bawić...- mruknęłam i wydęłam dolną wargę.
Chłopak cicho otworzył drzwi i puścił mnie pierwszą.
- Czekaj - szepnął i pociągnął mnie z powrotem. Przykucnął przy mnie i zdjął mi buty.
- Idź - mruknął.
Starałam się iść najcichszej jak mogłam i nagle opanowała mnie głupawka. Zapowietrzyłam się i nagle wybuchłam śmiechem.
- Kurwa - szepnął i szybko zatkał mi ręką usta. Po chwili byliśmy już w moim pokoju.
- Rozbierzesz mnie? - zapaliłam lampkę i zaczęłam jeździć palcem po dekolcie.
Chłopak uśmiechnął się prowokująco i powoli szedł w moją stronę. Złapał moje biodra i zaczął mnie gdzieś prowadzić, po czym odwrócił mnie tyłem do siebie i mocno klepnął w tyłek, przez co zrobiłam krok w przód i weszłam do łazienki.
- Ochłoń pod prysznicem. Zobaczymy się później - zaśmiał się za drzwiami.- I nie krzycz, bo Cię mama usłyszy.
- I tak masz małego - warknęłam.
- Pa - zaśmiał się i chyba wyszedł.

Do moich uszu coraz wyraźniej docierało, że ktoś mnie woła. Otworzyłam oczy i zamrugałam kilkakrotnie.
- Co? - krzyknęłam i jęknęłam zaraz z bólu.
- Taylor idzie
- Boże - jęknęłam i schowałam twarz w poduszce.
- Lola - szepnęła niepewnie.
- Co? - powiedziałam w poduszkę.
- Musimy porozmawiać - poczułam jak materac się ugina.
- To nie mogło zaczekać? - mruknęłam.
- Nie spałam całą noc - westchnęła.
Podniosłam się do pozycji siedzącej.
- Dlaczego? - zmarszczyłam brwi.
- To co powiedziałaś na imprezie...
- Co powiedziałam? - jeszcze bardziej zmarszczyłam brwi.
- Nie pamiętasz? - przełknęła ślinę.
- Dopiero co mnie obudziłaś...
- P-powiedziałaś...że...masz raka - szepnęła. - To prawda? - zadrżały jej usta.
Przełknęłam ślinę, a z twarzy odpłynęła mi krew. Powinnam być ostrożniejsza. Chociaż...ten dzień i tak miał nadejść.
- Lola, odpowiedz mi. To był żart, prawda? - pociągnęła nosem.
Pokręciłam głową i odwróciłam gdzieś wzrok.
- Boże! - pisnęła. - Kiedy zaczynasz leczenie?
Zacisnęłam mocno szczękę.
- Lola?
W końcu na nią spojrzałam, w oczach zaczęły mi się zbierać łzy.
- Mam 30% na przeżycie. Leczenie może mnie tylko dobijać.
- Boże - przyłożyła rękę do ust i zaczęła płakać - Cuda się zdarzają!
- Taylor. Mam 3 do 5 miesięcy.
- Nie, Lola. Nie możesz. Nie poddawaj się, nie rób tego...- powiedziała na jednym wdechu.
- Czas mojego życia jest już określony. Chcę go wykorzystać na maksa. Tak, żebyście zapamiętali mnie jak najlepiej. Nie chcę użalania...
- Jak powiesz o tym innym? Justinowi?? - otarła łzy.
- Nie wiem, boję się - zaczęłam bawić się pościelą, podczas gdy po moich policzkach zaczęły spływać łzy.
- Musisz mu powiedzieć...i Kim...- westchnęła.
- Mówiłaś komuś? - podniosłam głowę.
- Uh...wiesz...
- Taylor? - zmarszczyłam brwi.
- Nie wiedziałam co mam robić na imprezie...powiedziałam Kyle'owi...ale on stwierdził, że jesteś tak pijana, że pewnie żartujesz...
- Boże! - jęknęłam.
- Przepraszam - szepnęła. - Nie wiedziałam co mam robić...
- W porządku - mruknęłam i przytuliłam ją.
- Nie chcę, żebyś umierała - rozpłakała się.
- Taylor, łzy już nic nie pomogą - sama zaczęłam płakać.
- Proszę...postaraj się...nie poddawaj się.
Milczałam.
Po dwóch godzinach, Taylor wyszła. Kolejna zraniona osoba.
Spojrzałam na tel. miałam sms od Justina i nieodebrane połączenia.
Od: Justin kc.
Mam wpaść, czy Ty przyjedziesz?
Chwilę się zastanowiłam i zdecydowałam, że nie mogę przesiedzieć reszty życia w domu.
Do: Justin kc.
Później gdzieś pójdziemy. Na razie...mam kaca 
Po chwili przyszła odpowiedź.
Od: Justin kc
Pamiętasz coś? ^^
Zagryzłam dolną wargę i starałam się skupić na tym co się wczoraj działo. O dziwo wszystko zapamiętałam.
Do: Justin kc.
Nie ;/
Skłamałam. Było mi cholernie wstyd za to co wczoraj robiłam. Jak on ze mną wytrzymuje?
Odłożyłam telefon i poszłam pod prysznic. W drzwiach złapał mnie kaszel. Podeszłam do umywalki i zaczęłam głośno kaszleć, po chwili nachyliłam się na toaletą i zaczęłam wymiotować. Jedyne co mi się rzuciło w oczy to krew. Szybko spuściłam wodę i zaczęłam czyścić umywalkę również z krwi. Umyłam zęby i weszłam pod prysznic. Oparłam się o ściankę i pozwoliłam wodzie spływać po moim ciele. Nie wytrzymałam. Musiałam się oczyścić z emocji. Wybuchłam. Nie mogłam powstrzymać płaczu. Skuliłam się i głośno płakałam. Nie radzę sobie. To zbyt wiele. Wcale nie poczułam się lepiej, że Taylor już wie. Poczułam się jeszcze gorzej. Zraniłam ją. Oni nie rozumieją, że na leczenie jest za późno. Chcą mnie odwiedzać w szpitalu ledwo żywą? Najbardziej boję się jak zareaguje Justin...
- A co by się stało gdybym umarła? - ziewnęłam.
- Ja też bym umarł. - pocałował mnie w głowę.
To pamiętam najbardziej. Chcę, żeby oni wszyscy dalej żyli, nie oglądali się ciągle za siebie. Nie rozpamiętywali mojej śmierci. Mają po prostu iść dalej przez życie. Nie chcę ich ograniczać. Chcę, żeby Justin znalazł sobie dobrą dziewczynę, która będzie kochała go jeszcze mocniej jak ja. Chcę, żeby był szczęśliwy. Nie może być sam. Wstałam i dokończyłam mycie się.
Ubrana zeszłam na dół na śniadanie.
- Cześć - przywitałam się z mamą.
- Chcesz jajecznicę, czy omlet? - spytała.
- Jajecznicę - usiadłam przy wysepce.
- Jak się czujesz? - spytała.
- W porządku...
- Lol!
- Wymiotowałam krwią..
Usłyszałam głośne westchnięcie.
- O której wróciłaś?
- Nie wiem...Justin mnie przyprowadził.
- Słyszałam - pokręciła głową.
- Przepraszam - mruknęłam.
- Wychodzisz dzisiaj?
- Mhm..
- Do Justina?
- Tak
- Powiedziałaś mu? - odwróciła się do mnie.
- Mamo, nie chcę o tym rozmawiać - spuściłam głowę.
- Więc o czym chcesz rozmawiać? - warknęła. - Bo już w ogóle nie rozmawiamy.
- Mamo..
- Ciągle imprezy, przyjaciele...a gdzie jest rodzina?
Milczałam.
- W ogóle nie poświęcasz mi czasu, ani Max'owi. Jak jemu masz zamiar powiedzieć, że jego siostra umiera? - krzyknęła, a po policzkach zaczęły spływać jej łzy.
- Ciszej! - szeroko otworzyłam oczy.
Odwróciłam się za siebie i zobaczyłam zamurowanego chłopca.
- Umierasz? - spytał zaszokowany.
- Max...- szepnęłam, a do mich oczu zaczęły cisnąć się łzy.
- Nie - uciekł na górę.
Spojrzałam na matkę i pobiegłam za bratem.
- Max, proszę, otwórz - zaczęłam pukać w drzwi.
- Max - nie mogłam przestać płakać.
Poszłam do pokoju i wzięłam stary scyzoryk. Wróciłam do drzwi chłopaka. Włożyłam ostrze noża w blokadę zamka i zaczęłam nim kręcić, aż drzwi się otworzyły.
- Max - szepnęłam i podeszłam do jego łóżka.
- Odejdź - mruknął.
- Chciałam Ci powiedzieć...- pociągnęłam nosem.
- Umierasz? - spojrzał na mnie załzawionymi oczami.
Niepewnie kiwnęłam głową.
- Mam raka - usiadłam obok niego.
- To dlatego ciągle się kłócisz z mamą?
- Tak..
- Wyleczą Cię? - otarł łzy.
Pokręciłam głową.
- Dlaczego?
- Jest już za późno - objęłam go ramieniem.
- Jak umrzesz to będę jedynakiem? - spytał.
Zaśmiałam się.
- Nie wiem...
- Przepraszam, że byłem dla Ciebie złym bratem.
- Byłeś dobrym bratem - zaczęłam głaskać go po głowie.
- Nieprawda...nienawidzisz mnie
- Kocham Cię - pociągnęłam nosem i mocniej go ścisnęłam.
- Nie chcę, żebyś umierała
- Ja też nie - westchnęłam.
Tuliłam go aż zasnął ze zmęczenia.
Otarłam łzy i poszłam do siebie. Umyłam twarz, założyłam kurtkę i zeszłam na dół.
- Wychodzę - mruknęłam.
- Jajecznica stygnie - szepnęła.
- Nie jestem głodna - wyszłam.

Musiałam ,,Wiesz co za każdym razem kiedy czytam to co piszesz pod rozdziałem wydaje mi się że wcale nie czytasz naszych komentarzy(tego pewnie też nie przeczytasz na ale cóż) a poza tym jesteś trochę chamska mamy się postarać? Wiesz co nie wiem jak dziewczyna taka jak ty może pisać takie fajne opowiadanie!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! 
PRZECZYTAJ TO I SIĘ NAD SOBĄ ZASTANÓW!!!!!!!!!!!!!!1,, - Wiesz co...za każdym razem kiedy czytam wasze komentarze, zastanawiam się czy wy czytacie co ja piszę pod rozdziałem. Ja jestem chamska? Nie znasz mnie w realu. Wtedy mogłabyś powiedzieć, że jestem chamska. Tu jestem naprawdę miła :) Spójrz...ja piszę po 6-7 stron rozdziału, a was jest ponad 400, a po 20 komentarzy pod rozdziałem. Uważasz, że to jest sprawiedliwe? Ja-6stron, Wy-3zdania. Wymagacie ode mnie, a same nic nie robicie. Dziękuję tym, które komentują, ALE CO Z LENIWĄ RESZTĄ? Ankieta mi nic nie daje. komentarze pod rozdziałem pokazują, kto czyta. Ja mam się zastanowić co piszę, to Ty się zastanów.. 

CZYTAM WSZYSTKIE KOMENTARZE! NIEKTÓRE MNIE MOTYWUJĄ DO PISANIA, NIEKTÓRE INSPIRUJĄ, A NIEKTÓRE PO PROSTU WKURZAJĄ, jak ten komentarz.

Macie jakieś pomysły jak powiedzieć Kim?? 

Prawdopodobnie rozdział 55 będzie ostatni i epilog później. Chciałabym skończyć do 31, bo wtedy wyjeżdżam na dwa tyg. To by była przerwa na nowe opowiadanie :)

Dziewczyna prosiła mnie o polecenie :) http://blood-makes-me-feel-better.blogspot.com/

+ Wchodźcie na http://fall-in-love-jb.blogspot.com/