ROZDZIAŁ 56

BĘDĄ DWA ZAKOŃCZENIA LOL. JEDNO NORMALNE, POGRZEB, A DRUGIE BĘDZIE PO KILKUNASTU LATACH, JAK WSZYSCY SOBIE RADZĄ ;)

,,Przy­jaciele są jak ciche anioły, które pod­noszą nas, gdy nasze skrzydła za­pom­niały jak latać." 

Justin nagle zesztywniał i wstrzymał oddech.
- Proszę powiedz coś - zaczęłam dławić się łzami.
- Nie wiem co... - szepnął.
- Powiedz, że mnie nie zostawisz z tym samej...- pisnęłam. - Nie radzę sobie...przepraszam..
- Przecież...przecież wiele osób udaje się wyzdrowieć - delikatnie dotknął moich pleców.
- Zostały mi 3 do 5 miesięcy - szepnęłam.
- Co? - natychmiast wstał.
- Jest już za późno, leczenie nic nie da. Mam raka płuc...
- To jakiś nieśmieszny żart, prawda? - zaśmiał się bez humoru - albo ja po prostu śnię...tak to sen... - uśmiechnął się i westchnął.
- To nie jest żart, ani sen. Naprawdę umieram - spuściłam głowę w dół.- kaszel krwią, ciągłe zmęczenie, brak apetytu, zmiany nastrojów...duszący kaszel.
- Nie, to niemożliwe! - przyłożył rękę do czoła i zaczął chodzić nerwowo po pokoju.
Zagryzłam dolną wargę i cały czas obserwowałam chłopaka.
- Nie możesz odejść! - spojrzał na mnie załzawionymi oczami. - Nie możesz mnie zostawić...
- Przepraszam..- szepnęłam.
- To niemożliwe, takie rzeczy dzieją się tylko w filmach.
- Justin - otarłam nos.
Chłopak upadł na kolana i spuścił głowę.
- Proszę - szepnęłam i podeszłam do niego. Złapałam jego policzki i zmusiłam go by na mnie spojrzał, lecz zamknął oczy.
- Spójrz na mnie.
- Nie możesz - szepnął i mocno wtulił się w moje ramie, a po chwili poczułam w tamtym miejscu coś mokrego. - Nie mogę przeżyć bez Ciebie jednego dnia, a co dopiero resztę życia...nie możesz umrzeć - wyszlochał.
Zaczęłam go głaskać po głowie, delikatnie nas kołysząc.
- Mi też nie jest łatwo - zadrżałam.
- Lola, powiedz proszę, że to nieprawda...proszę.
Milczałam.
- Muszę to przemyśleć. To za dużo - szepnął i odsunął się ode mnie.
- Rozumiem - otarłam mu policzki.
- Wrócę do Ciebie...ale muszę to przemyśleć..poukładać to sobie - wstał.
Zadrżała mi warga informując, że zaraz znowu się rozpłaczę.
- Dobrze, Kocham Cię
- Ja Ciebie też - powiedział bez emocji, po czym wyszedł.

*Justin*

To niemożliwe...Nie...to jakiś żart. Ona nie może. Po prostu nie może. Wiem, że nie powinienem jej teraz tam zostawiać, ale...muszę po prostu się z tym oswoić. Z tym nie da się oswoić! Muszę po prostu to przemyśleć. Nie zostawię jej, na pewno nie teraz kiedy potrzebuje mnie tak bardzo. Ale nie potrafię pojąć tego, że za 5 miesięcy...już jej nie będzie. Nie chcę nawet o tym myśleć. Po chwili byłem już pod domem. Wyszedłem spokojnie, a może nadal w szoku z samochodu i wszedłem do domu.
- Już jesteś? - krzyknęła mama.
Nic nie odpowiedziałem, tylko poszedłem prosto na górę. Usiadłem na łóżku i patrzyłem tępo na drzwi, nie wiedząc co ze sobą zrobić. Przed chwilą dowiedziałem się, że moja dziewczyna umiera. Te wszystkie słowa, o byciu szczęśliwym, że mnie kocha...przygotowywała mnie.
- Justin? - do pokoju weszła mama. - Co się stało? - spytała zmartwiona.
- Nic - wzruszyłem ramionami i starałem się uśmiechnąć.
- Pokłóciłeś się z Lolą? - zaczęła iść w moją stronę.
- Nie - pokręciłem głową, zwijając usta do środka.
- Skarbie, co się dzieje? Wybiegłeś z domu nic nie mówiąc...- stanęła na wprost mnie.
Spojrzałem na nią i oczy same mi się zaszkliły.
- Lola...-zacząłem płakać.
- Tak?
- Mamo, ona umiera - mocno objąłem jej biodra i przytuliłem się do jej brzucha.
- Co? - spytała zdezorientowana.
- Umiera, ma raka.
Kobieta niepewnie położyła ręce na mojej głowie.
- Nie mogę, mamo nie mogę bez niej żyć - ryknąłem.
Milczała.
- Powiedz coś - szepnąłem. - Nie wiem co robić..Tak bardzo ją kocham...chciałem z nią zamieszkać, założyć rodzinę. Ona jest za młoda, żeby umierać.
- Nie wiem co powiedzieć - westchnęła.
- Zostało jej ledwo pół roku. Mamo, jeśli ona umrze to ja też...
- Skarbie nie mów tak.
- To ta jedyna - szepnąłem, płacząc.
- Kochanie...- szepnęła i usiadła obok mnie, mocno mnie do siebie tuląc. - Tak mi przykro - po jej policzkach zaczęły spływać łzy. - Nie wiem jak Ci pomóc...- pokręciła głową, głaszcząc mnie po plecach.

*Lola* 

Po wyjściu chłopaka zaczęłam wszystko niszczyć, w końcu niespodziewanie do pokoju wbiegły dziewczyny. Kim złapała moje nadgarstki i mocno mnie przytuliła

- Powiedziałam mu! Powiedziałam! - krzyknęłam, dławiąc się łzami. - A on po prostu wyszedł! - pisnęłam, próbując się wyrwać. - Nie wróci...Boże, on nie wróci - szepnęłam bezsilnie. 

- Lola! Wróci - powiedziała Taylor przez łzy.

- Spokojnie, kochanie - szepnęła Kim i zaczęła mnie głaskać po głowie. 

- Wyszedł...kto chciałby mieć umierając dziewczynę? Kto? - schowałam twarz w zagłębieniu szyi dziewczyny - Odstraszyłam go. Boże, co ja zrobiłam. - jęknęłam. - Co ja takie zrobiłam? Czym zawiniłam, że Bóg tak mnie pokarał - wyszlochałam.
- Shhh.
- Justin wróci - szepnęła Kim, odgarniając mi włosy z policzka. - Spokojnie, kocha Cię.
- Uciekł - szepnęłam, pociągając nosem.
- Lola, daj mu trochę czasu. Niech to przemyśli - powiedziała blondynka.
- Jestem taka słaba...- upadłabym na kolana, gdyby nie Kim. - Przepraszam, przepraszam - zaczęłam szeptać. - Nie chciałam, nie chciałam, żeby tak wyszło.
- Lola - usłyszałam szloch blondynki, po chwili przytuliła się do moich pleców. - Jesteśmy z Tobą - szepnęła.
- Dziękuje - pisnęłam.
Stałyśmy w ciszy wtulone w siebie przez dłuższy czas, aż w końcu wygrzebałam się z ich niedźwiedziego uścisku i usiadłam na łóżku.
- Możecie spać u mnie? - spytałam.
- Tak - uśmiechnęły się obie.
- Więc już wiesz...- powiedziałam do Kim, spuszczając wzrok i bawiąc się palcami.
- Domyśliłam się, że coś jest nie tak...zresztą...wszyscy widzieliśmy, że coś się dzieje.
- Mam raka - w końcu na nią spojrzałam. - Zostało mi 3 do 5 miesięcy - otarłam nos rękawem.
- Tak mi przykro - podeszła do mnie i mocno mnie przytuliła.
- Nie chcę umierać - wybuchłam głośnym płaczem. - Błagam! Nie chcę umierać! Jestem na to za młoda! - nie mogłam powstrzymać łez.
- Kochanie - mruknęła Taylor, również mnie przytulając.
- Tak bardzo was kocham - pisnęłam.
- Wiemy - szepnęła smutno Kim. - Prześpij się teraz. Zostaniemy
- Dziękuję - wychrypiałam i powoli położyłam się na łóżku, zwijając się w kulkę.
Kiedy się obudziłam, było już ciemno, a dziewczyny leżały po obu moich stronach. Zaczesałam włosy do tyłu i głośno westchnęłam. Wyjęłam telefon z kieszeni w celu sprawdzenia, czy Justin przypadkiem do mnie nie dzwonił, czy może pisał. Nic, pusto. Westchnęłam smutno i schowałam go z powrotem do kieszeni. Zdjęłam ubrania i z powrotem się położyłam.
- Lola - ktoś potrząsał moim ramieniem.
- Co? - mruknęłam niewyraźnie.
- Spotkamy się w szkole
Otworzyłam leniwie oczy i zobaczyłam nad sobą dziewczyny.
- Okej - szepnęłam i zamknęłam z powrotem oczy.
Nie minęło 5 minut, a budzik zadzwonił. Dobra...może to było więcej jak pięć minut. Podniosłam się do pozycji siedzącej, przetarłam twarz dłońmi i wstałam, od razu idąc do łazienki.
Po porannej toalecie, podeszłam do szafy, gdzie raz dwa wybrałam sobie ubrania i zeszłam na dół na śniadanie.
- Cześć - uśmiechnęłam się lekko, a raczej myślałam, że się uśmiechnęłam.
- Tosty już są - uśmiechnęła się mama.
- Cześć LOL - poruszył brwiami Max.
- Cześć, chłopaku - zaśmiałam sie i usiadłam obok niego, czochrając mu włosy.
- Mamo - jęknął.
Kobieta tylko spojrzała na nas z uśmiechem, ale zaraz on zniknął i w oczach zgromadziły się łzy.
- Przepraszam - szepnęła i wyszła.
Głośno westchnęłam i zabrałam się za jedzenie.
- Jedz - mruknęłam do chłopaka.
Zaraz powinien być Justin. Nie mogę się doczekać. Cały czas patrzyłam na zegarek. Już powinien być. Spóźnia się. Ktoś zatrąbił. Uśmiechnęłam się szeroko i wstałam.
- Idę, bądź grzeczny - uśmiechnęłam się w stronę chłopaka i wybiegłam z domu.
Zmarszczyłam brwi widząc przed domem samochód Taylor. Niepewnie podeszłam do auta.
- Justin ma po mnie przyjechać.
- Nie przyjedzie, pisał, że źle się czuje - powiedziała Kim.
- Do mnie nie napisał - szepnęłam smutno i powoli wsiadłam do samochodu - dupek - mruknęłam pod nosem.
- Lola - westchnęła Kim, odwracając się do mnie.
- Nieważne - pokręciłam głowa i wzruszyłam ramionami. - Jedźmy do szkoły - pociągnęłam nosem i starałam się uśmiechnąć.
Przez cy dzień w szkole gadałam tylko z dziewczynami i to tylko szczątkowo. Cały czas chciało mi się spać...na nic nie miałam ochoty. No dobra, chciałam tylko przytulić się do Justina i zapomnieć o całym tym gównie. W końcu zadzwonił dzwonek oznajmiający koniec lekcji. Wyszłam powoli z klasy i skierowałam się do wyjścia.
- LOL! - krzyknęła za mną Taylor.
Natychmiast stanęłam i odwróciłam się do niej.
- Zaczekaj - zaśmiała się. - Może pojedziemy na kawę? - podbiegła do mnie razem z Kim.
- Jestem zmęczona - skrzywiłam się.
- Na pewno? - spytała Taylor.
- Tak - mruknęłam. - Możesz mnie odwieźć do domu?
- Jasne. - uśmiechnęła się.
- Wiesz może co z Justinem? - spojrzałam na Kyle'a
- Nie - wzruszył ramionami. - Napisał tylko, że go nie będzie - powiedział smutno.
- Mhm - spuściłam głowę.
- Hej, jesteś zbyt piękna, żeby się smucić - zaśmiał się chłopak.
Lekko sie uśmiechnęłam i wsiadłam do samochodu. Zastanawiacie się, czy Kyle wie o mojej chorobie? Tak, wie. Taylor mu powiedziała.
- Do zobaczenia jutro, kochanie - uśmiechnęła się Taylor, zatrzymując się pod moim domem.
- Pa - mruknęłam i wysiadłam z samochodu. Objęłam się ramionami i weszłam do domu.
Ściągnęłam buty i pobiegłam na górę. Chyba nikogo jeszcze nie ma. Zamknęłam drzwi i rzuciłam się na łóżko płacząc w poduszkę.
- Dupek, dupek, dupek! - powtarzałam w poduszkę. - Nienawidzę Cię, Justin - zaczęłam walić pięściami w łóżko. - Nienawidzę - szepnęłam bezsilnie i padłam. Leżałam przez chwilę patrząc w ścianę, aż w końcu zasnęłam.

*Justin* 

Uważasz mnie teraz za dupka? Masz racje, jestem dupkiem i tchórzem. Boje się. Cholernie się boję, bo tak bardzo ją kocham. Boję się ją stracić. Co stanie się wtedy ze mną? To wszystko wydaje się jakby było z jakiegoś pieprzonego dramatu. Nie napisałem do niej nawet głupiego sms, nie przyszedłem do szkoły. Nie wiem co mam robić! Jestem z tym sam! Tak samo jak ona. 

- Mamo - zacząłem.

- Tak, Justin? 

- Chciałbym zamieszkać z LOL...wiesz...na te ostatnie jej miesiące. Chcę przy niej być. - Ten pomysł wpadł mi nagle.

- Co? - szeroko otworzyła oczy.

- Może mogłaby się tu przeprowadzić? Mamy duży dom i jesteśmy sami. - westchnąłem. 

- To niemożliwe...

- Dlaczego? - warknąłem.

- Po prostu...- wzruszyła ramionami.

- Mamo. Zostało jej ledwo pół roku - mój głos znowu zadrżał. - Chcę z nią być przez ten okres.

- Myślę, że Alicia się nie zgodzi.

- Porozmawiaj z nią.  Proszę. - oczy kolejny raz zaszły mi łzami. 

- Spróbuję..- westchnęła. 

- Dzisiaj

- Co? Justin, nie żartuj - zaśmiała się bez humoru.

- Mamo, ja nie żartuję. Ona nie ma czasu. 

- Dobrze, skończę zmywać i pojadę tam - uśmiechnęła się.

- Dziękuję - szepnąłem. - Nawet nie wiesz ile to dla mnie znaczy - przytuliłem ją mocno.

- Już dobrze, kochanie - szepnęła, wycierając ręce, by mnie objąć. 

*

Tak jak powiedziała, tak pojechała do mamy LOL, a ja czekałem niecierpliwie w domu. Mam nadzieję, że się uda. Chcę być przy niej przez te ostatnie miesiące. 

Spojrzałem na zegarek. Lola za pół godziny kończy lekcje. Co mam jej powiedzieć? Już miałem obmyślać plan, kiedy do domu weszła mama, a za nią zapłakana mama LOL.

- Mamo? - spytałem niepewnie.

- Alicia zgodziła się, żebyś zamieszkał u niej - pociągnęła nosem. 

Spojrzałem na kobietę.

- Tak będzie lepiej. Lola musi zostać w domu. 

Nie wiedziałem co mam powiedzieć. 

- Dziękuję - szepnąłem i podszedłem do mamy, żeby ją mocno uściskać i zaraz objąłem mamę Loli. - Dziękuję - szepnąłem ponownie. Naprawdę nie myślałem, że się uda.

- No, spakuj się - powiedziała po chwili Alicia.

 Szybko pobiegłem na górę i zacząłem wrzucać do torby swoje rzeczy. Po chwili zbiegłem na dół spakowany.

- Mogę jechać? - spojrzałem niepewnie na mamę.

- Tak, jej zostało kilka miesięcy...bądź z nią przez ten czas. Też kiedyś byłam zakochana - uśmiechnęła się przez łzy i podeszła do Alicii. - Trzymaj się, kochana - szepnęła.

- Ty też - uśmiechnęła się lekko kobieta.

- Kocham Cię - uściskałem mocno mamę, chowając twarz w zagłębieniu jej szyi.

- Ja też Cię kocham, synku - szepnęła, głaszcząc mnie po plecach. 

- Będę Cię odwiedzał - mruknąłem i pocałowałem ją w policzek.
- Liczę na to - uśmiechnęła się przez łzy.
- Pa - pożegnałem się i wyszedłem razem z mamą LOL.
Otworzyłem drzwi kobiecie i wsiadłem po drugiej stronie, przy kierownicy. Przez całą drogę milczeliśmy, co było trochę niezręczne, ale w końcu dojechaliśmy pod dom.Wyskoczyłem z samochodu i otworzyłem Pani Watson drzwi, po czym złapałem ją pod rękę i razem weszliśmy do domu.
- Pójdę się zdrzemnąć, jestem wyczerpana - szepnęła i chwiejnym krokiem poszła do swojego pokoju.
- Dobrze - skinąłem głową, poprawiłem torbę na ramieniu i po cichu wszedłem na górę. Cisza. Zawsze leciała muzyka, więc albo śpi albo jeszcze jej nie ma. Po cichu otworzyłem jej drzwi i zobaczyłem zwiniętą w kulkę dziewczynę. Westchnąłem smutno. Odłożyłem torbę na bok i podszedłem do dziewczyny, po czym po cichu położyłem się obok i objąłem ją w pasie. Po chwili poczułem jak po policzkach spływają mi łzy bezradności. Znaleźliśmy się w gównianej sytuacji.

*Lola*

Słyszałam jak otwierają się drzwi, czułam jego zapach, dotyk, ale nie chciałam się budzić, nie chciałam niszczyć swojej wyobraźni i po chwili odpłynęłam w jeszcze głębszy sen. 

Kiedy się obudziłam już zmierzchało na zewnątrz. Odwróciłam się do tyłu i zobaczyłam..Justina. Natychmiast się na niego rzuciłam, budząc go przy okazji i rozpłakałam się. 

- Sh...- uspakajał mnie.

- Bałam się, że nie wrócisz - pisnęłam i mocno go objęłam. - Tak bardzo się bałam. Nie odzywałeś się, nie przyjechałeś do szkoły. Przepraszam, przepraszam - szeptać.

- Już dobrze, kochanie. Jestem z Tobą i nigdzie się już nie wybieram, w każdym znaczeniu tego słowa.

- Co? - odchyliłam się lekko i zmarszczyłam brwi, pociągając nosem. 

- Od dzisiaj tu mieszkam. - uśmiechnął się lekko. On też płakał.

- Kocham Cię, tak bardzo, że aż mnie boli - jęknęłam, ponownie chowając twarz w zagłębieniu jego ramienia. - Na zawsze. - szepnęłam, dławiąc się łzami.

- Na zawsze - szepnął, pociągając nosem.

@JuustSmmile