EPILOG 1

*Kim*

Obudził mnie dzwoniąc telefon. Kto kurwa o..spojrzałam na zegarek, o 7 nad ranem mnie budzi! Kurwa! Sięgnęłam po telefon pod poduszkę i przystawiłam go do ucha. 

- Czy Ty wiesz, kurwa która jest godzina? - splunęłam. - Obiecuję Ci, że jak Cię spotkam to Cię wykast..- nie zdążyłam dokończyć kiedy chłopak mi przerwał.

- Lola nie żyje - szepnął. - muszę kończyć - dodał i się szybko rozłączył. 

W uszach zaczęło mi piszczeć. Cały czas słyszałam ''Lola nie żyje'' Tego telefonu bałam się najbardziej. Nie wiedziałam, że nadejdzie on tak szybko. Usiadłam na łóżku i się rozpłakałam. Boże, ona nie może! Nie może umrzeć. To sen! Uszczypnęłam się, żeby potwierdzić, że to sen, jednak poczułam tylko ukłucie. Nie, nie mogę w to uwierzyć! Tak nie może być! Wstałam i zaczęłam się szybko ubierać. Muszę być teraz przy Justinie. 

*Taylor*

Siedziałam przy laptopie, kiedy rozdzwonił się mój telefon. Zmarszczyłam brwi i odebrałam. Justin tak wcześnie nie dzwoni. Powinien jeszcze spać z LOL. 

- Tak? 

- Słuchaj...-zaczął.

- Boże, nie! Nie kończ - po moich policzkach zaczęły spływać łzy.- Powiedz, że z nią wszystko dobrze.

- Nie, Lola nie żyje - szepnął. 

- Zaraz u Ciebie będę - rozłączyłam się.

- Boże - pisnęłam, płacząc.

- Mamo!!! - wrzasnęłam i podeszłam do drzwi.

- Tak? 

 Zeszłam na dół i mocno ją przytuliłam. 

- Lola nie żyje - rozpłakałam się na dobre. 

- O Boże - westchnęła i mocno mnie objęła. - Skarbie, tak mi przykro. 

*Kyle* 

Miałem kurewsko dobry sen! Właśnie pieprzyłem się z Taylor, kiedy obudził mnie telefon. Na ślepo zacząłem go szukać, aż spadła lampka.

- Kuwa - zakląłem pod nosem i otworzyłem oczy. 

Wziąłem telefon z szafki i przystawiłem go do ucha. 

- Tak? - mruknąłem. 

- To koniec. Lola..- nie dałem mu dokończyć, bo już wiedziałem o co chodzi.

- Spokojnie stary, zaraz u Ciebie będę. Trzymaj się - westchnąłem 

- Dzięki - usłyszałem pociągnięcie nosem i zaraz się rozłączył. 

- Kurwa - szepnąłem i zacząłem się ubierać. Starałem się nie płakać, ale nie da się. Kilka łez spłynęło mi po policzku.

*Justin*

Jutro jest pogrzeb...już nigdy jej nie zobaczę...nigdy nie dotknę, nie pocałuję.

Cały czas zamyka oczy i otwieram je z myślą, że ujrzę ją przed sobą, ale z każdym otwarciem oczu zaczynam uświadamiam sobie, że to naprawdę koniec. Część mnie odeszła wraz z nią, zabrała ją ze sobą do grobu. Wiesz co jest najgorsze? Że nie było mnie przy niej. Obiecałem jej. Zawiodłem ją. Dlaczego nie pośpieszyłem się z pierścionkiem? Dlaczego nie oświadczyłem się jej wcześniej? Musiałem tak długo czekać? Jestem idiotą! Pieprzonym idiotą! Jak tak wspaniała osoba mogła być ze mną. Tyle razy ją skrzywdziłem..a ona mimo to nie odeszła, była przy mnie. Nie poddawała się. Pamiętasz kiedy ją uderzyłem? Nigdy sobie tego nie wybaczę. Nigdy! A mimo to ona mi wybaczyła. Albo wtedy w domku...kiedy byłem chorym napaleńcem...wiem, że powiedziałem wtedy za dużo. Ona dalej była przy mnie. Nie zostawiła mnie. Miała już tyle okazji, tyle razy ją zraniłem...Lola nie była człowiekiem, była aniołem. Zrobiła swoje na ziemi i Bóg znowu musiał ją zabrać. Ale zabrał ją, żebym teraz ja cierpiał. Ona jest już wolna, a cierpienie będzie się za mną ciągło do końca życia. Zasłużyłem na to, ale dlaczego ona też miała znowu cierpieć. Dała mi tyle miłości, a ja? Ja ją tylko raniłem. Coraz mocniej i mocniej. Cholera, że musiała trafić na takiego dupka jak ja. Dalsze rozmyślenia przerwał mi wibrujący telefon. 

- Tak? - wychrypiałem.

- Justin, jak się czujesz? - spytała zatroskana Kim.

- W porządku - pociągnąłem nosem i starłem łzy z policzków. 

- Wiesz, że w razie czego możemy pogadać..

- Wiem, Kim.

- Justin, nie rób nic głupiego...
- Wiem - westchnąłem.
- Ja, po prostu martwię się o Ciebie..-zadrżał jej lekko głos.
- Doceniam to, ale..wszystko w porządku - szepnąłem, zamykając oczy. - Muszę kończyć - rozłączyłem się.  Odłożyłem telefon delikatnie na bok i spojrzałem na jego wyświetlacz, który powoli wygasał.
- Na zawsze - szepnąłem i zamknąłem oczy wtulając się w poduszkę, na której zawsze spała.
- Lola - uśmiechnąłem się i pogładziłem dłonią jej zimny policzek. 
Dziewczyna przymknęła oczy i wtuliła się w moją rękę. 
- Tęsknię - szepnąłem. - Bardzo. 
- Wiem, Justin. Ja też tęsknię - spojrzała na mnie załzawionymi oczami. - Przepraszam. To nie miało się tak skończyć. - westchnęła. - Gdybym poszła wcześniej do tego lekarza...może i nie byłoby teraz tego wszystkiego. Przepraszam, że was tak zraniłam. Przepraszam - zaczęła się krztusić łzami. -Wiesz, że nie chciałam. Naprawdę. Widzę was...widzę jak cierpicie. Widzę też Ciebie. - Wzięła moją dłoń i ucałowała jej wierzch. - Justin, nie oglądaj się za siebie, rozumiesz? 
- Lola, ja...-nie pozwoliła mi dokończyć.
- Żyj! Ale nie dla mnie, bo mnie już nie ma, żyj dla siebie i przyszłej pani Bieber - zachichotała cicho. - Nie było mi dane nią być - wzruszyła ramionami. - Nie zamykaj się, proszę. Niedługo ją poznasz. Będziesz wiedział, że to ta, a mnie zostaw w spokoju. To koniec, Justin. Przepraszam..-zaczęła powoli osuwać się w moich ramionach.
- Lola, nie! Proszę! Nie zostawiaj mnie! Ty masz być panią Bieber! - zacząłem krzyczeć i próbowałem nią potrząsać, ale to na nic. Uklęknąłem z nią, mocno ją przytulając. - Lola, wróć. Proszę wróć, nie mogę bez Ciebie żyć! - szeptałem w jej ucho. W końcu podniosłem głowę i spojrzałem na jej piękne ciało, ale ona po chwili zamieniła się w pióra. Białe pióra, które wiatr zabrał ze sobą. Wszystko zaczęło powoli znikać, do moich uszu docierała dziwna muzyka, aż w końcu byłem na tyle wybudzony, że zorientowałem się, że dzwoni mój telefon. Przetarłem mokre czy od łez i przystawiłem telefon do ucha.
- Tak? - wychrypiałem.
- Justin, obudziłam Cię? - spytała mama Loli.
- N-nie - natychmiast wstałem z łóżka - o co chodzi.
- Przyjedź do mnie. Mam coś dla Ciebie - pociągnęła nosem i się rozłączyła.
- Cholera - zakląłem pod nosem i zszedłem na dół.
- Gdzie idziesz? - spytała smutno mama.
- Do Lo-mamy Loli -zająknąłem się i wyszedłem szybko, wcześniej ubierając buty.
Wsiadłem do samochodu i pojechałem prosto do domu pani Watson. Po chwili zapukałem i cierpliwie czekałem, aż otworzy. Nie zobaczę już w tych drzwiach drobnej sylwetki Loli. Po chwili w drzwiach pojawiła się pani Watson.
- Wejdź - szepnęła, ocierając oczy.
- Co się stało? - spytałem, zamykając za sobą drzwi.
- Przyszły wyniki autopsji. - wzięła do ręki brązową kopertę i mi ją podała.
Spojrzałem na nią zdziwiony i niepewnie wziąłem kopertę.
- Otwórz ją dopiero jak będziesz w domu
Spojrzałem na kopertę, a później na kobietę. - Dobrze - skinąłem głową i wyszedłem.
Położyłem kopertę na siedzeniu i ruszyłem. Nie pojechałem do domu. Najpierw pojechałem do monopolowego, gdzie kupiłem sobie wódkę i paczkę papierosów, a następnie pojechałem nad rzekę.
Wyszedłem z samochodu, biorąc ze sobą kopertę, alkohol i papierosy. Usiadłem na brzegu, odkręciłem butelkę i wziąłem pierwszy łyk, krzywiąc się. Drżącymi rękoma otworzyłem kopertę i wyciągnąłem z niej kartki. Nic z nich praktycznie nie rozumiałem, ale studiowałem je dokładnie, aż trafiłem. Serce zaczęło mi bić szybciej, a żołądek zwinął się w nieprzyjemny sposób. Lola...była w ciąży. W drugim miesiącu.
- O Boże - szepnąłem i przystawiłem dłoń do czoła, płacząc.
Straciłem i Lolę i dziecko. Dziecko!
Spuściłem głowę i po chwili wyjąłem paczkę papierosów, żeby zapalić. Tak mi się ręce trzęsły, że nie byłem w stanie odpalić zapalniczki.
- Kurwa! - wrzasnąłem i rzuciłem paczką papierosów wraz z zapalniczką w wodę.
- Kurwa - szepnąłem do siebie, zatykając sobie uszy. Po chwili sięgnąłem po butelkę wódki i zacząłem pić, krzywiąc się z pieczenia w gardle. Kiedy wypiłem już całą butelkę po prostu położyłem się na trawie, przytulając do siebie puste szkło i zacząłem płakać z bezsilności, aż w końcu usnąłem.
Obudził mnie telefon. Jakoś wygrzebałem go z kieszeni i przystawiłem do ucha.
- H-halo? - wybełkotałem.
- Stary, gdzie Ty kurwa jesteś! - krzyknął Kyle.
- Jezu, nie krzycz! - mruknąłem. - Jestem nad rzeką.
- Zaraz tam po Ciebie będziemy. Nie ruszaj się stamtąd.
Zamknąłem z powrotem oczy i starałem się usnąć. Tylko we śnie mogę ją zobaczyć..dotknąć..poczuć.
Niespełna pięć minut później usłyszałem nawoływanie mnie.
- Tu jestem - jęknąłem i po chwili znalazł się przy mnie Kyle.
- Justin - westchnął. - Coś Ty ze sobą zrobił? - przykucnął przy mnie. - Wstawaj
- Nie chcę. Zostawcie mnie
- Justin - pisnęła Taylor. - wstań!
- Nie - mruknąłem i pociągnąłem nosem.
- Wstajemy - powiedział Kyle i mnie podniósł.
- Czekaj - jęknąłem i schyliłem się, żeby wziąć ze sobą papiery.
- Co to? - spytała Kim.
- Wyniki z autopsji - powiedziałem niewyraźnie i łzy na nowo zaczęły spływać po moich policzkach. - Lola była w ciąży - powiedziałem, kiedy byliśmy już przy samochodzie.
- O Boże - krzyknęły obie.
- Straciłem dziecko - przetarłem twarz dłońmi.- i Lole
- Dziewczyny, jedźcie samochodem Justina - Chłopak wyjął mi z kieszeni kluczyki i podał je dziewczynom.
- Okej - obie poszły do mojego samochodu, a ja wsiadłem na miejsce obok kierowcy.
- Będzie dobrze - szepnął Kyle.
- Nie będzie - pokręciłem głową. - Już nic nie będzie dobrze. Miałem mieć dziecko. Rozumiesz to? Dziecko! Jutro będę chował dwie osoby, nie jedną.
Kyle milczał przez resztę drogi, prawdopodobnie nie wiedział co powiedzieć.
- Wysiadka - westchnął. Wysiadł z samochodu i pomógł mi dojść do domu.
- Boże, znalazłeś go! - dziękuję! - pisnęła mama.
- Dobra, jestem cały i zdrowy - wybełkotałem.
- Dobranoc - pożegnał się chłopak i odszedł.
- Coś Ty ze sobą zrobił? - krzyknęła.
- Jezu, mamo! - warknąłem.
- Justin! Do cholery jasnej! Zachowujesz się jak gówniarz! A jutro jest bardzo ważny dzień!
- Lola była w ciąży - rzuciłem kopertę z dokumentami na podłogę i poczołgałem się do swojego pokoju.
Wszedłem do pokoju i nie fatygując się nawet, żeby zdjąć buty po prostu położyłem się na łóżku i zasnąłem.
- Justin - poczułem lekkie szarpnięcie za ramie.
- Lola, jeszcze nie teraz. - jęknąłem i obróciłem się na drugi bok. Po chwili otworzyłem szeroko oczy i podniosłem się do pozycji siedzącej.
- Już wstaję mamo - szepnąłem.
Kobieta lekko się uśmiechnęła i postawiła szklankę z musującą w niej tabletką, po czym wyszła.
Przetarłem twarz dłońmi i wypiłem zawartość szklanki, po czym poszedłem pod prysznic.
Dzisiaj jest TEN dzień. Zobaczę ją po raz ostatni.Wyszedłem spod prysznica, ubrałem się i usiadłem przy biurku. Wyciągnąłem z szuflady czystą kartkę i długopis.  Wziąłem głęboki wdech i zacząłem pisać.

Drogi Aniele 

Mam Ci tyle do powiedzenia. Ale te niewypowiedziane słowa już nigdy nie zostaną powiedziane. Będą we mnie. Będą czekały aż się spotkamy i znowu będziemy razem. Bo będziemy razem. Tam na górze. Kiedyś. Może niedługo. Ty, ja i nasze dziecko. Moje serce krwawi. Cały krwawię. Umieram, ale bardzo powoli. Mam nadzieję, że ten ból w sercu zostanie w końcu zastąpiony tym błogim uczuciem, którego zdążyłem doświadczyć dzięki Tobie. Mogę zaczekać, mogę przecierpieć, bo wiem, że to minie, kiedy znowu będziemy razem. 

Nie byłaś człowiekiem, byłaś zgubionym aniołem Boga. Kiedy już Cię znalazł, zabrał. W bardzo bolesny sposób. Mam nadzieję, że tam na górze już nie czujesz tego cierpienia. 

Jeszcze tyle rzeczy nie zrobiliśmy. 

- Justin, co robisz? - spytała mama.

- Piszę list.

- Justin...- zaczęła.

- Odejdź mamo - westchnąłem i dalej pisałem.

Wciąż nie mogę w to uwierzyć. Że Ciebie już nie ma... Tęsknię. Bardzo tęsknię. Wraz z Twoim odejściem odeszła część mnie. Ta część, która należała tylko do Ciebie. Jesteś najlepszą rzeczą, jaka mnie kiedykolwiek spotkała. Nie żałuję ani jednej chwili spędzonej z Tobą. Żałuję tylko, że tak bardzo Cię krzywdziłem, a Ty mimo wszystko nie poddawałaś się i ciągle przy mnie byłaś. Jesteś aniołem. Dziękuję, że pokazałaś mi co to miłość. Dzięki Tobie inaczej patrzyłem na świat. Mam taki mętlik w głowie, że nie wiem co mogę Ci jeszcze powiedzieć. Kocham Cię. W tym miejscu skapnęła moja łza, rozmazując lekko napis. Do zobaczenia, aniołku.

Wiecznie Twój

Justin

- Justin - znowu do pokoju weszła mama.

- Tak? - otarłem łzy i schowałem list do koperty.

- Chodźmy już. Tata już jest.

- Zaraz przyjdę - mruknąłem. 

Wziąłem kilka głębokich wdechów i zszedłem na dół. 

- Cześć chłopaku - uśmiechnął się lekko ojciec 

- Cześć - podszedłem do niego i mocno go przytuliłem.

- Jak się czujesz? - poklepał mnie po plecach.

- Jakoś się trzymam. - włożyłem ręce w kieszenie spodni.

- Idziemy? - spytała mama. 

- Tak - westchnąłem i wszyscy wyszliśmy. 

- Jedziemy jednym samochodem? - spytał ojciec.

- pojedziemy moim - powiedziałem i wsiadłem do samochodu. 

Po chwili byliśmy już pod kościołem. Zatrzymałem samochód i przez chwilę patrzyłem na zbierających się ludzi. Nie wiedziałem, że będzie ich tak dużo.

- Chodźmy - w końcu odezwała się mama. 

Wysiadłem powoli z samochodu i wszyscy weszliśmy do kościoła. 

- Na sam początek - poinformowałem rodziców.

- Dzień dobry - przywitałem się z mamą LOL i mocno ją przytuliłem.

- Siadajcie, zaraz zaczynamy - wyszlochała. 

Podszedłem do jej trumny i ostatni raz spojrzałem jaka piękna była. W końcu zaznała spokoju. Położyłem list na jej rękach i złożyłem pocałunek na czole, po czym odszedłem.

W końcu zaczęła się msza. Ksiądz mówił to wszystko tak jakby wiedział co dzieje się w naszych sercach. pisywał Lole jako zgubionego anioła przez Boga. Nastąpiło przemówienie przez bliskich, w końcu przyszła kolej na mnie. Podszedłem do mikrofonu, spojrzałem na wszystkich zebranych i zacząłem mówić. 

- Lola, to była wspaniała dziewczyna. To było najlepsze co mnie spotkało. Wraz z nią odeszła część mnie. Ta część, którą stworzyła Lola. 

Wziąłem głęboki wdech. 

- Potrafiła rozśmieszyć każdego. Wnosiła do naszych żyć dużo światła i na pewno nie byłaby zadowolona, gdyby widziała jak teraz smucimy się nad nią. Kiedy wiedziała już o chorobie, kazała mi być szczęśliwym i nie oglądać się za siebie. Zawsze martwiła się o nas. Zawsze my byliśmy najważniejsi. 

Głos mi się załamał i w tym momencie podeszła do mnie mama i zabrała mnie stamtąd, a na moje miejsce weszła Kim. 

- Dobrze było - powiedziała pokrzepiająco pani Watson. 

Po skończonej mszy wszyscy udaliśmy się na cmentarz. Ksiądz znowu wygłosił przemówienie, później trumna zaczęła powoli znikać w ziemi. Podszedłem do dziury i rzuciłem tam białe róże, a później trochę ziemi. Kiedy już wszyscy dali kwiaty, grabarze zaczęli zasypywać trumnę. Usiadłem na krzesełku i patrzyłem jak ludzie powoli znikają, aż zostałem sam. 

- Więc tak wygląda koniec? - zaśmiałem się bez humoru. - Jest do dupy, Lola. Czekaj na mnie, spotkamy się w końcu. 

TO KONIEC

PRZEPRASZAM, JEZU! SPIEPRZYŁAM KONIEC, ALE NIC INNEGO NIE MOGĘ WYMYŚLIĆ, PRZEPRASZAM, MAM NADZIEJĘ, ŻE DRUGI EPILOG WYJDZIE TROCHĘ LEPIEJ ;< 

* Dziękuję za tak miłe komentarze, wszystkie czytam!! Jesteście kochane, dziękuję♥ Drugi epilog dodam 13 października. Wtedy minie rok odkąd założyłam tego bloga :)