EPILOG 2

Po 10 latach (wszyscy mają po 28 lat)

*Kim*

Dziś mija 10 lat odkąd Lola nie żyje. To bardzo smutny dzień. Tego dnia zawsze biorę wolne i jadę na jej grób, a później odwiedzam jej mamę. Zastanawiasz się co teraz robię? Otworzyłam sieć swoich ciuchów. Na początku było ciężko, ale powoli zaczęłam się rozwijać. Mam za sobą już jedno małżeństwo i 6 late temu poznałam Victora,od czterech lat jesteśmy małżeństwem i mamy czteroletnie dziecko, Kishę. Wyprowadziłam się z NY jak tylko skończyłam szkołę. To miasto cały czas przypominało mi o tej tragedii. Musiałam ruszyć dalej. Mieszkam w Dallas.
- Muszę już lecieć - pocałowałam męża w policzek. - Wrócę za dwa dni - uściskałam córeczkę.
- Uważaj na siebie - westchnął, trzymając na rękach dziecko.
- Jestem już duża - zaśmiałam się.
Dokładnie dwa lata temu jak jechałam na lotnisko, miałam wypadek samochodowy. Zderzenie czołowe. Miałam rozbitą głowę i złamane żebro. Od tamtej pory Victor boi się o mnie, kiedy lecę do NY.
- Pa - krzyknęłam po raz ostatni i wyszłam z domu, od razu wsiadając do czekającej na mnie taksówki.
- Na lotnisko, proszę - powiedziałam do kierowcy, zamykając drzwi.
Po chwili byłam już pod lotniskiem. Zapłaciłam kierowcy i wysiadłam z samochodu. Westchnęłam ciężko, poprawiając torebkę na ramieniu i ruszyłam do środka. Po całych tych kontrolach i przeszukaniach, w końcu siedziałam w samolocie. Wyłączyłam sprzęt i zapięłam pasy. Wiedząc, że lot będzie trochę trwa, wyciągnęłam poduszkę z torebki i usadowiłam się wygodnie do spania.
Poczułam lekkie szarpanie za ramie. Szybko otworzyłam oczy i wyprostowałam się.
- Wylądowaliśmy - uśmiechnęła się lekko stewardessa.
- Dziękuję - wychrypiałam i zaczęłam ścierać łzy z policzków.
Przyśniła mi się. Wtedy kiedy przyszłam do niej i powiedziała, że ma raka..Wydaje się jakby to było wczoraj, ból jest tak samo silny jak osiem lat temu.
Wyszłam z samolotu i pobiegłam po taksówkę. Chwilę minęło, zanim mogłam jakąś złapać.
Podałam dokładny adres domu moich rodziców i po trzydziestu minutach byłam na miejscu. Wysiadłam z pojazdu, wcześniej płacąc taksówkarzowi i ruszyłam do domu. Spuściłam głowę i zapukałam.
- Czy musisz nas odwiedzać tylko wtedy kiedy jest rocznica śmierci? - westchnęła mama.
- Przepraszam - uśmiechnęłam się lekko i weszłam do domu, w którym nic się nie zmienia od ośmiu lat.

*Taylor i Kyle*

Jako jedyna nie wyjechałam z NY. Mieszkam niedaleko rodziców. Wyszłam za mąż siedem lat temu za Kyle'a i mamy  pięcioletniego synka, Iana.
Nie ma sensu stąd uciekać. Myśleliśmy z Kyle'm nad wyjazdem, ale jednak zostaliśmy w rodzinnym mieście. Mamy stąd dużo wspomnień, na szczęście tych miłych więcej. Tu się poznaliśmy, tu się pierwszy raz całowaliśmy, tu..zostaniemy. Troszkę niefajnie, że spotykamy się wszyscy raz w roku, no zdarza się więcej, to jak któreś wpadnie tu, ale do LOL, nie żeby odnowić starą znajomość, do Loli, zawsze... Wygląda na to, jakby to Lola trzymała zawsze naszą znajomość. A może mi się wydaje..
Cóż, dzisiaj mija dziesięć lat od śmierci Loli, mam nadzieję, że wszyscy przyjadą. Za dwie godziny jest msza w kościele, a później pójdziemy prawdopodobnie do Pani Watson.

*Justin*

- Tato! - wrzasnął Jayden. 

Westchnąłem ciężko i poszedłem do pokoju syna. - Co się stało? - oparłem się o framugę drzwi.

- Ściągniesz mi blok rysunkowy? - zrobił słodkie oczka. 

- Jayden, zaraz mamy samolot. 

- Tatoo - jęknął.

- U babci porysujesz - pokręciłem głową. 

- Tato, proszę!
- Nie, Jayden. Weź swój plecak i jedziemy na lotnisko - przetarłem palcami skronie.
- Kochanie, nie męcz tatusia, weź plecaczek i jedziemy - do chłopca podeszła Anastasia.
- Dobrze - spuścił głowę i niechętnie wziął plecak.
- Jesteś już gotowa? - spojrzałem na żonę
- Tak - skinęła głową i cmoknęła mnie w usta.
Wyszedłem z pokoju i poszedłem po swoją marynarkę.
- Możemy iść - oznajmiłem, otwierając im drzwi.
- Na lotnisko, Chris - powiedziałem do kierowcy
Ciszę w samochodzie przerwała Anastasia.
- Jak się czujesz? - spytała, łapiąc za moją rękę.

- Jestem zmęczony - westchnąłem.
- Prześpisz się w samolocie - szepnęła, całując mój policzek.
Dziwne, że mam żonę i dziecko, prawda? Anastasie poznałem na studiach medycznych. Na początku nie zwracałem na nikogo uwagi..chciałem po prostu zostać lekarzem i ratować innych. Chcę znaleźć lek na raka. Anastasia jest młodsza o rok. Gdyby nie to, że bardzo się starała, nie bylibyśmy teraz małżeństwem. Nie wiem czy ją kocham, kocham mam na myśli tak jak Lole, to nadal dla mnie ciężkie. Czegoś mi tu brakuje...brakuje mi jej.
Tak więc...jesteśmy małżeństwem od sześciu lat i mamy pięcioletniego syna. W skrócie, jestem lekarzem, staram się pomóc ludziom chorym na raka, a Anastasia otworzyła swoją prywatną klinikę dla dzieci. Pieniędzy nam nie brakuje. Syna ustawiliśmy do końca życia.
- Justin, jesteśmy - z transu wyrwał mnie spokojny głos kobiety.
Wysiadłem z samochodu, wziąłem żonę za rękę, a syna na ręce i weszliśmy do budynku.
Po 30stu minutach siedzieliśmy już w samolocie i mieliśmy zaraz startować.
- Prześpij się - szepnęła.
- Dzięki - cmoknąłem ją w usta i usadowiłem się wygodnie.

wspomnienia(rok po śmierci Loli)

- Justin, chodź do auta! - warknęła Kim. 

- Nie - zaśmiałem się, idąc dalej.

- Justin, proszę - podbiegła do mnie Taylor.

- Nie! - parsknąłem i napiłem się piwa. - Chcieliście, żebym się bawił to się bawie. 

Po chwili stanąłem jak wryty. Patrzyłem cały czas w jedną osobę. To niemożliwe. Nie! Przecież ona!...

- Lola! - wrzasnąłem, upuszczając butelkę. 

- Justin, to nie Lola - krzyknęła Kim. 

- Lola! - szepnąłem i zacząłem biec w stronę dziewczyny. Moja kochana! Ona żyje! Wróciła! Nie mogła mnie zostawić. - Lola, czekaj! - krzyknąłem, pełen szczęścia. 

- Justin! Kurwa! - usłyszałem za sobą. 

Kiedy w końcu dobiegłem do dziewczyny, złapałem ją za łokieć i odwróciłem do siebie.

- Lola.. - szepnąłem.

- Proszę? - spytała zaszokowana.

To nie była Lola...

Puściłem dziewczynę oniemiały.

- Justin - wydyszał Kyle. - Daj już spokój. - położył ręke na moim ramieniu. 

-To nie była Lola ..- szepnąłem.

- Lola, nie żyje. Pogódź się z tym - odezwała się Kim. 

- Lola mnie zostawiła! Pierdolona suka! - wrzasnąłem. - Nienawidzę Cię! Słyszysz? - podniosłem głowę do góry. - Jesteś zwykłą suką! - wrzasnąłem ponownie w niebo. - Nienawidzę Cię - powiedziałem nieco ciszej i upadłem na kolana. - Przepraszam - szepnąłem, płacząc i wtedy zaczął padać deszcz. - Przepraszam - powtórzyłem kuląc się. 

- Boże, chodź Justin. - powiedziała przez łzy Kim.

- Zostawcie mnie! - wrzasnąłem. - Chcę zostać z Lolą. 

- Justin! wstawaj już 

Szybko się otrząsnąłem i spojrzałem na kobietę. 

- Śniło Ci się coś złego? - spytała, ścierając z moich policzków łzy.

- Nic mi się nie śniło - wzruszyłem szybko ramionami i przetarłem nos wierzchem dłoni, jakby nic się nie stało przed chwilą.

Od tamtej pory nie piję alkoholu i nie chodzę na imprezy. Miałem dużo myśli samobójczych, ale nigdy się nie odważyłem. Śmierć drugiego człowiek bardzo rani. Nie mógłbym zranić tak mojej mamy czy przyjaciół. Samobójstwo jest samolubne i nie jest żadnym wyjściem z sytuacji. Nie można się poddawać, trzeba żyć dalej. A ja staram się żyć dalej, nie poddaję się, teraz nie mogę, kiedy mam żonę i dziecko. 

Wyszliśmy z samolotu i poszliśmy po swoje bagaże, po chwili jechaliśmy już do mojego rodzinnego domu. 

Zapłaciłem za taksówkę i weszliśmy do domu.

- Mamo? - krzyknąłem, stawiając syna na podłodze. 

- W końcu jesteście - uśmiechnęła się i mocno mnie uściskała, a później wnuka i synową. - Chodźcie, zjecie coś. Mogliście przyjechać wczoraj, a tak teraz zmęczeni będziecie szli do kościoła - pokręciła głową. 

- Mamo, wiesz, że pracuję - westchnąłem. - i Anastasia też. 

- Tak, tak, ratujesz życie innym - uśmiechnęła się dumna i złapała za mój policzek. 

- Mamo - przewróciłem oczami. 

- Przepraszam - zachichotała i poszła do kuchni.

- Bądź milszy - pokręciła głową Anastasia. 

Westchnąłem i poszedłem za nimi do kuchni. 

- Chcecie się przebrać, czy cos? Czy tak idziecie do kościoła? - spytała mama.

- Przysłałem tu nasze ciuchy ostatnio, pamiętasz? - zmarszczyłem brwi. 

- Tak, tak, jasne, że pamiętam - zaśmiała sie. 

- Mamo, wszystko w porządku? - spytała Anastasia. 

- Oczywiście! - uśmiechnęła się. 

- Bierzesz lekarstwa? - spytałem. 

- Tak - skinęła głową i nałożyła nam jedzenie na talerze. 

Mama powoli ma problemy z pamięcią i z roku na rok jej się pogarsza. Myśleliśmy, żeby ją zabrać do nas, ale nie chce się zgodzić. 

- Jeremy będzie? - spytała. 

Zacisnąłem usta w wąską linie. 

- Mamo, tata nie żyje od dwóch lat. 

- Och, wypadło mi z pamięci - lekko pobledła. 

Pokręciłem głową i zabrałem się za jedzenie. 

- Wrócisz z nami do LA.

- Nie ma takiej potrzeby, tu jest mi dobrze.

- Mamo, wróć z nami, zaopiekujemy się tobą - uśmiechnęła się Anastasia. - Będziesz mogła więcej czasu spędzać z wnukiem. 

- Tu mi jest naprawdę dobrze. 

- Pogorszyło Ci się, wracasz z nami i nie ma dyskusji - warknąłem. - Tam się tobą zaopiekujemy, tu nie ma jak. 

Po obiedzie, poszedłem się przebrać do swojego starego pokoju. Wszystko było tak jak zostawiłem. Usiadłem na łóżku i rozejrzałem się po pokoju. Wszystkie zdjęcia były na swoim miejscu. Po chwili wstałem i podszedłem do zdjęcia gdzie wszyscy byliśmy uśmiechnięci. Jeszcze wtedy byliśmy szczęśliwi. Przejechałem palcem po Loli i poczułem ból w sercu.

- Justin? - usłyszałem szept Anastasi.

Szybko odłożyłem zdjęcie i spojrzałem na kobietę. 

- Zaraz wychodzimy. 

Skinąłem głową i zacząłem się przebierać. 

Odświeżony zszedłem na dół. 

- Możemy iść - powiedziałem. 

- Weź mnie na ręce! - poprosił syn. 

Wziąłem go na ręce i wszyscy wyszliśmy z domu. Pod domem czekała już na nas taksówka. Wsiedliśmy do samochodu i pojechaliśmy do kościoła. Z roku na rok jest coraz mniej osób. Chyba przed chwilą widziałem Kim, ale nie jestem pewien. Wsiedliśmy z samochodu i weszliśmy do kościoła. 

- Cześć, Alicia - uśmiechnąłem się do kobiety. 

- Justin! - odwzajemniła uśmiech i mocno mnie uściskała. - Cześć Pattie! - uściskała moją mamę  - Dziękuję, że przyszliście. 

Spojrzałem na Maxa i również go uściskałem. 

- Z roku na rok trudniej jest Cię rozpoznać - zaśmiałem się. 

- Taki przystojny się robię - wzruszył ramionami.

Zaśmiałem się i usiadłem obok niego. Zaraz podeszła do nas Kim i Taylor z Kylem z synem i zaczęła się msza. Wszystko zaczęło się od nowa. Czułem się jakbym znowu się z nią żegnał. Znowu ktoś wyrywa mi serce. 

Po mszy wszyscy pojechali do pani Watson, a niektórzy poszli jeszcze na grób Loli. Moja mama pojechała z Jaydenem do Alici, a ja wraz z żoną poszedłem na cmentarz. 

Usiadłem na ławeczce, którą zbudowaliśmy z Kylem i patrzyłam na grób i kwiaty na nim. Zaraz usiadł obok mnie Kyle, Tay i Kim. 

- Minęło już tyle lat - westchnęła blondynka. 

- Czuję się jakby to było wczoraj - pokręciłem głową. 

- A tu dziesięć lat - powiedział z niedowierzaniem Kyle. 

- Tęsknię za nią...-szepnęła Kim.

- Wszyscy za nią tęsknimy - powiedziałem. 

Przez niecałą godzinę siedzieliśmy w ciszy, aż zostałem sam z Anastasią. 

- Chciałabym, żebyś kiedyś kochał mnie tak mocno, jak kochałeś ją - szepnęła smutno, łapiąc mnie pod ramie. 

KONIEC

DZIĘKUJĘ TYM, KTÓRZY BYLI TU ZE MNĄ OD POCZĄTKU, ALE I TYM, KTÓRZY BYLI NA SAMYM KOŃCU. CZAS POZWOLIĆ ODEJŚĆ LOLI. 

DO ZOBACZENIA Z NOWYM OPOWIADANIEM. MYŚLĘ, ŻE ZA TYDZIEŃ GO DODAM, TO BĘDZIE CZAS NA ODPOCZYNEK. ALBO I PROLOG POJAWI SIĘ ZA 5DNI? NIE WIEM, JEST JUŻ GOTOWY OD KILKU MIES. 

JEST TU KTOŚ KTO ZROBI MI NOWY SZABLON NA TEGO BLOGA?