ROZDZIAŁ 014

*Justin*

Zaprowadziłem dziewczynę do pokoju i zamknąłem za nami drzwi. Uszczypnij mnie, bo to nie może się dziać naprawdę. Zaraz ktoś wyskoczy zza zasłony i krzyknie ''Mamy Cię!''? To ukryta kamera? Zacząłem się rozglądać po pokoju w poszukiwaniu czegokolwiek, co mogłoby świadczyć, że to jakaś podpucha.
- Coś nie tak? - zachichotała Sasha, wieszając mi ręce na szyi.
- To nie jest żaden kawał? - spytałem, patrząc dziewczynie w oczy.
Savannah uśmiechnęła się i sięgnęła do ramiączek sukienki, po czym je zdjęła z ramion i sukienka spadła na podłogę. O Chryste, ona nie ma stanika.
- Cholera, ale jesteś piękna. - mruknąłem, patrząc na jej okrągłe piersi.
- I napalona. - wyszeptała, po czym wpiła się w moje usta.
Okej, to nie jest żart. Ona naprawdę mnie pragnie. Cholera. Objąłem dłońmi obie piersi i jęknąłem dziewczynie w usta. Są idealne.
- Podobają Ci się? - zachichotała między pocałunkami.
- Tak. - wydyszałem, kierując się w stronę łóżka. Naparłem na dziewczynę i jedną rękę kładąc na jej plecach, położyłem ją na łóżku.
- Pragnę Cię, naprawdę. - wyszeptała.
- Ja Ciebie też. - jęknąłem, przykładając dłoń do jej kobiecości. - Ja pierdole. - ponownie jęknąłem i zacząłem powoli masować centrum dziewczyny.
- Mhm. - zamruczała, kołysząc biodrami.
- Nie. - powiedziałem nagle. Powiedziałem to? Naprawdę?
- Tak. - jęknęła brunetka, wkładając ręce pod moją bluzkę.
- Nie, jesteś pijana. - wstałem z dziewczyny. - Nie myślisz trzeźwo, wcale tego nie chcesz. - pokręciłem głową, ciągnąc się za końcówki włosów. Wyjdź w tej chwili, zanim się rozmyślisz!
- Daj spokój Justin, Ty też tego chcesz. - uśmiechnęła się dziewczyna, podnosząc na łokciach.
- Nie chcę. - zacisnąłem usta w wąską linie. Pochyliłem się i zacząłem ubierać jej sukienkę.
- Nie, to nie tak! Masz ją ściągnąć! - pisnęła dziewczyna, ponownie zsuwając ubranie z ramion.
- Savannah, nie wkurwiaj mnie. - warknąłem, ponownie zakładając sukienkę. Wyciągnąłem telefon z kieszeni i włączyłem kamerę. - Powiedz grzecznie co robiliśmy. Inaczej nie uwierzysz mi jutro, że do niczego nie doszło. - powiedziałem, ustawiając kamerę na dziewczynę.
- Uch, ale to było dzikie, Justin! - zachichotała. - Przed chwilą pieprz..-zatkałem dziewczynie usta i usiadłem obok niej, kierując na nas kamerę.
- Kręcę to jako dowód, że do niczego nie doszło. Savannah, sama chciałaś mnie przelecieć. - uśmiechnąłem się do telefonu.
- Mhm i nadal chcę. - mruknęła brunetka, przysysając się do mojej szyi.
- Sama widzisz. Rano pewnie będziesz żałowała, że się w ogóle całowaliśmy. - pokręciłem głową. - Nie tknąłem Cię.
- Zaraz tkniesz. - zachichotała dziewczyna, kładąc rękę na moim kroczu.
- Savannah, gdyby nie to, że jesteś pijana, już dawno uprawialibyśmy sex, a tak, jesteś pijana i jutro niczego nie będziesz pamiętała, albo będziesz żałowała. Teraz odwiozę Cię grzecznie do domu.
- Ale ja nie mogę. - wybełkotała dziewczyna, kładąc się na plecach. - Jestem zalana w trzy dupy, a Ty zamiast to wykorzystać nagrywasz jakieś pieprzone wideo. - powiedziała płaczliwie.
- Gdybym Cię dzisiaj przeleciał, nie odezwałabyś się do mnie przez następne 100 lat. - zaśmiałem się. - Chodź, Christian odwiezie Cię do domu. - pociągnąłem dziewczynę za rękę, żeby wstała i wyłączyłem kamerę w telefonie.
- Chce mi się spać. - ziewnęła, wstając.
- Domyślam się. - zaśmiałem się. - Zaraz pójdziesz spać
- Zasnę w twych ramionach. - zachichotała głośno dziewczyna.
Pokręciłem głową i wyprowadziłem dziewczynę z pokoju. Wyciągnąłem telefon z kieszeni i wybrałem numer Christian. Mało możliwe, że odbierze. Jest taki chaos, że nawet nie usłyszy. Po nieudanej próbie dodzwonienia się do przyjaciela, schowałem telefon i zszedłem z dziewczyną na dół. Parę osób zwróciło na nas uwagę. No tak, wracamy z pokoju. Hah, niech sobie myślą gnoje co chcą. Nie przeleciałem jej. Jesteś świadkiem. Nie oznacza to też, że jej nie przelecę.
- Justin. - jęknęła dziewczyna przy moim uchu.
Spojrzałem na nią i zrozumiałem, że ona po prostu nie jest w stanie chodzić. Przystanąłem i podniosłem dziewczynę. Brunetka natychmiast zaplotła ręce na mojej szyi. W końcu wyszliśmy na zewnątrz, od razu kierując się w stronę mojego samochodu. Otworzyłem drzwi i położyłem dziewczynę na tylnych siedzeniach. Oparłem się o auto i wyjąłem telefon z kieszeni.
Do: Beadles.
Mam Savane, jest pijana. Jesteśmy przy moim aucie. 

Do: Chloe-seksi kotka.
Jestem z Savaną przy moim aucie, przyjdź z Christianem, kc♥ 

Wysłałem wiadomości i schowałem telefon. Za niedługo powinni tu być. Chloe na pewno odczytała wiadomość. Zawsze ma telefon w ręce. Włożyłem dłonie w kieszenie spodni i spuściłem wzrok. Zaraz sam ją odwiozę, jak nie przyjdą. Westchnąłem, kręcąc głową i spojrzałem w stronę domu. W końcu. Kurwa.
- Christian! - zacząłem się cofać, wiedząc, że chce mnie uderzyć. - Nic jej nie zrobiłem.
- Ty szmato! Przeleciałeś ją i teraz mi ją oddajesz? Już Ci nie jest potrzebna? W końcu Ci się udało, co? - zaśmiał się, maszerując w moją stronę.
- Christian, nie..- chłopak zamachnął się i uderzył mnie prosto w nos. Kurwa, chyba mi go złamał.
- Christian, do cholery jasnej! - pisnęła Chloe.
Upadłem na ziemię, niefortunnie spadając na krawężnik, który wbił mi się w kręgosłup.
- Zostaw mnie! - wybełkotała Savannah. To chyba jej głos.
Przed oczami zrobiło mi się ciemno, ale zaraz wszystko wróciło.
- Nic Ci nie jest? - wyszeptała Savannah, kładąc dłoń na moim czole.
- Savannah, odsuń się od niego, do cholery jasnej! - wrzasnął Christian, próbując odciągnąć ode mnie dziewczynę.
- Nie przeszkadzaj mi! - krzyknęła brunetka, głaszcząc mnie po włosach.
Mm, przyjemnie. Okej, mogę tak leżeć dalej.
- Savannah, wstań. Zabiorę Cię do domu. - powiedziała spokojnie Chloe, łapiąc za łokieć Sav.
- Justin mnie nie tknął! - fuknęła, powoli wstając.
- Co? - spytał zdezorientowany Christian.
- Nie przeleciałem jej! - wrzasnąłem.
- Ale..- zaczął.
- Co ''ale''? Nie ruszyłem jej, ale nie dałeś mi nawet dokończyć! - krzyknąłem, powoli się podnosząc. - Kurwa, złamałeś mi kręgosłup. - jęknąłem, kładąc rękę na plecy.
- Przecież możesz się ruszać, idioto! - mruknęła Chloe.
- No i co! - warknąłem.
- Christian! - powiedziała ostro Chloe.
Spojrzałem na chłopaka, unosząc brew. No dalej blondyneczko.
- Prze.praszam. - wycedził przez zęby.
- Za co?
- Za to, że Cię uderzyłem. - warknął, zaciskając dłonie w pięści.
- Chodź. - szepnęła Savannah, wyciągając w  moją stronę rękę. Chwyciłem jej dłoń i powoli wstałem. Cholera, mój kręgosłup.
- Idiota. - pokręciła głową Savannah, wtulając się we mnie. Awh. Dlaczego ona nie może być taka jak jest trzeźwa?
- Nie martw się, Bieber. Jutro będzie Cię nienawidziła. - uśmiechnęła się szeroko Chloe.
- Daj spokój Chloe, nie bądź zazdrosna, starszy mnie dla wszystkich. - puściłem jej oczko.
- Dupek. - zaśmiała się. - Savannah, chodź, odwieziemy Cię.
Dziewczyna ani drgnęła.
- Savannah? - zawołał Christian.
Zmarszczyłem brwi i spojrzałem na dziewczynę.
- Zasnęła. - zaśmiałem się. Pochyliłem się i wziąłem brunetkę na ręce.
- Dobra, wpakuj ją do mojego samochodu. - westchnął blondyn, drapiąc się po czole. - Jakoś ją wprowadzę do domu.
Podrzuciłem lekko dziewczynę, żeby lepiej ją złapać i ruszyłem do samochodu Christiana. Światła samochodu zamigały, co oznaczało, że jest otwarty. Otworzyłem drzwi i wsadziłem Savane.
- Chloe, pojedziesz za nami moim samochodem. - powiedziałem, wręczając dziewczynie kluczki. Piłem, brałem narkotyki. Lepiej, żeby nie powtórzyło się to co ostatnio.
- Okej. - westchnęła, biorąc ode mnie kluczyki. - Christian, jedź ostrożnie.
Wsiadłem do samochodu obok Sav i zapiąłem pasy. Blondyn przekręcił kluczyki w stacyjce i spojrzał na mnie w lusterku.
- Nie tknąłem jej. - przewróciłem oczami.
- Jakim cudem, Bieber? - spytał, jadąc.
- Po pierwsze usnęłaby w połowie, po drugie jutro nie będzie tego pamiętała.
- A nie o to chodzi? Nie to właśnie robisz?
- Z Savaną się zaprzyjaźniłem, przynajmniej tak myślę. - uśmiechnąłem się lekko, ale zaraz spoważniałem, poprawiając się w fotelu.
- Nie rozśmieszaj mnie. Jesteś męską dziwką i nie przepuścisz żadnej cipki. - prychnął.
Pokręciłem głową i spojrzałem w okno. - Nie chcesz wierzyć, to nie. - wzruszyłem ramionami.
- Pomóż mi ją zaprowadzić do domu. - powiedział blondyn, parkując samochód. - Śpisz u mnie?
- Nie, przejdę przez Savany pokój do swojego domu. Rodzice nawet nie zauważą, że wróciłem.
Chłop wysiadł marszcząc brwi i podszedł do strony, po której siedziała brunetka.
- Chcesz mi powiedzieć, że już to robiłeś? - spytał, biorąc na ręce dziewczynę.
- Tak. Ona też.
- Savannah chodziła po drzewach? - spytał z niedowierzaniem.
- Ta. Powiedziałem, że jak do mnie nie przyjdzie, to ja pójdę do niej. Nie miała wyboru. - wzruszyłem ramionami, idąc za chłopakiem.
- Otwórz drzwi. - szepnął.
Szybko podbiegłem do drzwi i je otworzyłem, przytrzymując, żeby Christian mógł wejść, po czym je cicho przymknąłem.
Chłopak ruszył na górę, starając się być jak najciszej, a ja za nim. W końcu dotarliśmy do pokoju Savany niezauważeni. Misja wykonana. Blondyn ostrożnie położył przyjaciółkę na łóżku i przykrył kocem.
- Logan. - szepnęła dziewczyna.
- Logan? - spojrzałem pytająco na chłopaka.
- Nie pytaj. - pokręcił głową.
Kojarzę to imię.
- Idź już lepiej, Bieber.
Zmarszczyłem brwi, nie ruszając się z miejsca.
- Justin, idź już. - warknął.
Dziewczyna nagle poruszyła się na łóżku. - Logan. - wyszlochała.
- Savannah! - powiedział głośno chłopak i zaczął szturchać śpiącą brunetkę.
- Ma zły sen?
- Miałeś iść.
- Boże, Logan. - krzyknęła. Jej babcia może nas usłyszeć.
- Savannah! - Christian zaczął mocniej potrząsać dziewczyną, przez co ta zaczęła mocniej się szarpać.
- Nie, nie, nie! - powtarzała, nie przestając płakać.
Zmarszczyłem brwi i podszedłem do łóżka. Złapałem głowę dziewczyny i zacząłem ją głaskać po włosach. - Obudź się. - powiedziałem stanowczo.
- Savannah! - Christian ponownie nią potrząsnął.
Brunetka usiadła i głęboko zaczerpnęła powietrza, po czym mocno się we mnie wtuliła, co kompletnie zbiło mnie z tropu. Spojrzałem na blondyna, który również był zdziwiony, ale również ...wściekły, bo to mnie przytuliła, nie jego.
- Shhh..- zacząłem ja gładzić po plecach, starając się uspokoić jej szloch. - To był tylko zły sen.
- Pójdę już. - mruknął Christian.
- Christian. - zawołałem, ale chłopak zdążył już wyjść. Świetnie.
- Spokojnie. - kontynuowałem uspakajanie dziewczyny. - Już jesteś bezpieczna.
Płacz ucichł, a ciało Savany znacznie się zrelaksowało co oznaczało, że ponownie zasnęła. Powinienem z nią zostać? Rano może być wściekła. Co jeśli koszmar się powtórzy? Cholera. Nie, muszę wyjść. Ułożyłem wygodnie dziewczynę i wstałem. Przyjdę do niej rano. Podszedłem do okna, otworzyłem je i wyszedłem przez nie, później je zamykając. Złapałem się gałęzi i ostrożnie wszedłem na drzewo. Obym się nie zabił. W końcu przeszedłem na drugą stronę, otworzyłem okno i wszedłem do pokoju. Spojrzałem raz jeszcze w stronę pokoju Sav, zastanawiając się czy do niej nie wrócić. Pokręciłem głową i zacząłem się rozbierać, po czym położyłem się do łóżka i zasnąłem.

*Savannah*

Obudziłam się z potwornym bólem głowy. Podniosłam się lekko, krzywiąc z bólu i rozejrzałam po pokoju. Jak tu trafiłam? Byłam na imprezie. Co sie tam wydarzyło? O Boże, mam nadzieję, że nie zrobiłam nic złego. Serce podeszło mi do gardła, a żołądek wywinął fikołka. Zerwałam się z łóżka i pobiegłam do łazienki, gdzie zwróciłam zawartość żołądka. Otarłam usta wierzchem dłoni i powoli wstałam. Spojrzałam w lusterko i omal go nie rozbiłam. Wyglądam jak gówno. Naprawdę. Umyłam zęby i weszłam pod prysznic. Co się wczoraj wydarzyło? Wiedziałam, że to będzie błąd. Po cholerę tam poszłam? W dodatku z Justinem. O Boże! A co jeśli? Słyszałam co o nim mówią. O nie, nie, nie. Nie na imprezie, nie kiedy jestem pijana. Chryste, pierwszy raz mi się coś takiego przydarzyło! Co mam robić? Wyszłam spod prysznica, ubrałam się i ignorując nudności i ból brzucha, zeszłam na dół. Babcia o tej porze już nie ma, jest w kościele. Ubrałam buty i wyszłam. Muszę w tej chwili pogadać z Justinem. Co jeśli komuś rozgada? Co jeśli się wygłupiłam? Szybkim krokiem ruszyłam do domu Justina. Zapukałam i zaczekałam aż ktoś mi otworzy. 

- Savannah. - uśmiechnęła się kobieta. 

- Dzień dobry. - przywitałam się nieśmiało. - Mogę się zobaczyć z Justinem? To bardzo ważne. - zagryzłam mocno wargę. 

- Uhm...tak, proszę, wejdź. Nie wiem czy jeszcze nie śpi. 

- Dziękuję. - posłałam kobiecie lekki uśmiech i ruszyłam na górę. 

Otworzyłam drzwi od pokoju Justina i weszłam do środka. 

- Justin, obudź się. - szepnęłam, lekko szturchając ramię chłopaka. - Justin. - mruknęłam. 

Westchnęłam i przewróciłam oczami. - Budź się do cholery! - krzyknęłam i uderzyłam chłopaka w policzek.,

- Co jest kurwa? - warknął zdezorientowany szatyn, łapiąc się za obolały policzek. - Odbiło Ci do reszty? - krzyknął. 

- Musimy porozmawiać! - usiadłam na skraju łóżka. 

- Chyba śpię, to może poczekać. - syknął, przewracając się na drugi bok. 

- Justin, proszę. - mruknęłam.  Boże, jest zły. Co jeśli zrobiłam coś na imprezie? O nie. - Justinku. - zagryzłam wargę i usiadłam głębiej na łóżku. - Proszę. 

- Co chcesz? -  mruknął pod nosem. 

- Porozmawiać o wczorajszej nocy. - serce zaczęło mi bić o sto razy mocniej. Boję się odpowiedzi. 

- Najpierw się połóż. 

- Zgłupiałeś! - pisnęłam. 

- Dobranoc. Sama trafisz do drzwi. - ziewnął. 

Przewróciłam oczami i położyłam się obok chłopaka. 

- Przytul Justinka. 

- Nie przeginaj. - warknęłam. 

- Uderzyłaś mnie w twarz!

- Bo nie chciałeś się obudzić! 

- Martwiłaś się, że umarłem? - prychnął. 

- Dobra! - fuknęłam i objęłam chłopaka jedną ręką. - Co się wczoraj stało? - szepnęłam. 

- Nie pamiętasz? 

- N-nie. - zająknęłam się. - Tylko szczątki. 

- W zasadzie nie ma o czym mówić. Zrobiłaś mi loda, to wszystko. 

NIE SPRAWDZAŁAM BŁĘDÓW, NIGDY NIE SPRAWDZAM. 

JEST KTOŚ, KTO ZROBI MI SZABLON NA JESS? 

CZYTASZ=KOMENTUJESZ!!!!!

ASK

TWITTER