ROZDZIAŁ 015

- C-co? - natychmiast podniosłam się do pozycji siedzącej i przyłożyłam dłoń do ust. Zaraz zwymiotuję.
- Zrobiłaś mi loda. - powiedział znudzony. - Musisz nad tym popracować jeszcze. - westchnął. - Pooglądaj jakieś pornole o obciąganiu, czy coś. - chłopak usiadł na łóżku, wzruszając ramionami. - Chodzi o to, że to nie było obciągnie roku. Chyba nawet wolałbym o tym zapomnieć. - pokręcił głową, krzywiąc się. - Cholera, ugryzłaś mnie! - krzyknął, rozkładając ręce.
Patrzyłam na niego oniemiała, aż zeskoczyłam z łóżka i pobiegłam do łazienki, gdzie zwymiotowałam. Łzy napłynęły mi do oczu, a na policzki wpełzł rumieniec wstydu. Boże, jak mogłam coś takiego zrobić?!
- Savannah? - wszystko w porządku? - spytał niepewnie chłopak.
O nie, proszę, jeszcze tego brakowało! Żeby patrzył jak wymiotuję.
- Wyjdź proszę. - pociągnęłam nosem i otarłam usta.
Usłyszałam kroki za sobą, a następnie szatyn wziął w dłonie moje włosy. Och, więc teraz jesteśmy przyjaciółkami, które trzymają sobie włosy podczas wymiotowania?
Nacisnęłam guzik spłuczki i powoli się podniosłam.
- Masz może nową szczoteczkę do zębów? - wybełkotałam, starając się nie patrzeć na chłopaka. Muszę stad wyjść jak najszybciej.
- Jasne - szepnął i podszedł do szafki wiszącej nad umywalką, z której wyciągnął nową szczoteczkę do zębów.
Rozerwałam opakowanie, nalałam pastę na włoski szczoteczki i włożyłam ją do ust, zaczynając szorować zęby. Po chwili wyplułam pastę i wypłukałam usta zimną wodą.
- D-dzięki za szczoteczkę. - mruknęłam niepewnie i wrzuciłam ją do kosza. - Pójdę już. - przełknęłam ślinę i starałam się wyminąć chłopaka, jednak ten złapał mnie za biodro i zatrzymał.
- Hej, żartowałem. - zaśmiał się.
- Kłamiesz.
- Naprawdę! - zaśmiał się jeszcze głośniej. - Chodź, pokażę Ci coś. - pociągnął mnie do swojego pokoju.
Zatrzymałam się w połowie pokoju. O nie! On chce mi pokazać jak uprawiamy sex, albo...no wiesz.
- Spokojnie. - westchnął, odwracając się do mnie. - Zobaczysz, że nic się nie stało. - złapał mnie za rękę i pociągnął w stronę łóżka. - Siadaj. - klepnął mnie w tyłek i sam położył się na łóżku.
- Nie rób tego więcej. - fuknęłam, ostrożnie siadając na łóżku.
- Och, shawty, nie złość się. - zachichotał, puszczając mi oczko.
Szatyn wziął do ręki telefon i zaczął jeździć palcem po ekranie, aż dał komórkę na środek, tak, żebym również mogła widzieć. Po chwili pojawiłam się na ekranie. O Chryste! Przyłożyłam dłoń do ust. Wyglądałam jak gówno. Naprawdę!
- Powiedz grzecznie co robiliśmy. Inaczej nie uwierzysz mi jutro, że do niczego nie doszło. - To chyba Justin.
- Uch, ale to było dzikie, Justin! - zachichotałam. - Przed chwilą pieprz..- chłopak szybko zatkał mi usta.
- Justin! - pisnęłam. - O Boże, jesteś obrzydliwy! - pokręciłam głową i wstałam z łóżka.
- Savannah! Sama się do mnie dobierałaś, ale nie uprawialiśmy seksu!
- Ta, właśnie słyszałam. - zmrużyłam oczy.
- Może chociaż obejrzyj do końca?
- Po co? - Wykorzystałeś mnie. Koniec. - wzruszyłam ramionami.
- Kurwa. - warknął i podszedł do mnie. Złapał mnie w pasie i posadził na łóżku, a sam usiadł za mną, tak, że siedziałam między jego nogami. Wystawił telefon przede mnie, więc nie ma możliwości ucieczki.
- Oglądaj! - warknął.
Zacisnęłam mocno szczękę i patrzyłam w ekran.
- Sama widzisz. Rano pewnie będziesz żałowała, że się w ogóle całowaliśmy. Nie tknąłem Cię. - tłumaczył Justin
- Zaraz tkniesz. - zachichotałam i położyłam rękę na kroczu JUSTINA! NA JEGO KROCZU! O Boże.
- O Boże. - szepnęłam.
- Savannah, gdyby nie to, że jesteś pijana, już dawno uprawialibyśmy sex, a tak, jesteś pijana i jutro niczego nie będziesz pamiętała, albo będziesz żałowała. Teraz odwiozę Cię grzecznie do domu.
- Ale ja nie mogę. - wybełkotałam, kładąc się na plecach. - Jestem zalana w trzy dupy, a Ty zamiast to wykorzystać nagrywasz jakieś pieprzone wideo. - powiedziałam płaczliwie.
Zagryzłam mocno wargę, rumieniąc się.
- Wystarczy. - mruknął chłopak i zabrał telefon.
- Przepraszam. - szepnęłam, odwracając się do chłopaka.
- Co? - uśmiechnął się szeroko. Aw, ma taki ładny uśmiech, jego rodzeństwo też się tak uśmiecha.
- Przepraszam. - przewróciłam oczami.
Jej, może on wcale taki nie jest, jak o nim mówią. No wiesz, że nie przegapi żadnej okazji. Odwiózł mnie nawet do domu.
- Za co?
- Za to, że bezpodstawnie Cię oskarżyłam. Ale to Twoja wina! Gdybyś nie powiedział tego na początku..., tylko od razu pokazał mi na granie. - zacisnęłam usta w wąską linie.
- Myślisz, że to wystarczy? - prychnął, opierając się plecami o wezgłowie łóżka. - Tu nie wystarczy zwykłe 'przepraszam' - wydął wargi, kręcąc głową.
Zmarszczyłam brwi i przyglądałam się chłopakowi. O czym on mówi?
- Przepraszam, Justin? - uniosłam brwi.
- Hm...trzeba Ci wymyślić jakąś kare. Bardzo mnie zraniły Twoje słowa. - pokiwał głową, przykładając dłoń do serca.
Ta, jasne.
- Serio, Justin? - prychnęłam.
- Wiesz...w zasadzie kilka osób widziało nas, jak wchodziliśmy na górę. - powiedział, nie patrząc na mnie. - Pewnie myślą, że uprawialiśmy tam sex. - wzruszył ramionami. - Prawdę znam tylko ja i Ty. Jeśli chcesz, to mogę ich wszystkich upewnić w przekonaniu, że spaliśmy ze sobą. - uśmiechnął się szelmowsko.
- Nie zrobisz tego. - pokręciłam głową. - Zabiję Cię, Justin! - powiedziałam poważnie.
- Skarbie, nawet muchy nie skrzywdzisz. - uśmiechnął się słodko.
- Chcesz się przekonać? - uniosłam brwi, patrząc surowo na chłopaka i zaczęłam strzelać kostkami u dłoni.
Szatyn przewrócił oczami, a następnie rzucił się na mnie, przygważdżając mi dłonie do łóżka.
- Złaś ze mnie, geju! - warknęłam, wiercąc się pod brązowookim.
- Jak mnie nazwałaś? - zaśmiał się.
- Boże, czuć od Ciebie alkohol. - jęknęłam, krzywiąc się z obrzydzenia.
- Czekaj, skoczę umyć zęby i możemy kontynuować, co Ty na to? - uśmiechnął się sztucznie.
- Och, pieprz się Ty i te Twoje sarkazmy. - warknęłam.
- Lubię, kiedy świntuszysz. - puścił mi oczko.
- Złaź ze mnie, bo się wścieknę.
- Mam się bać? - uniósł brwi w zapytaniu.
- Powinieneś.
- Spójrz, drzwi od pokoju nie są zamknięte, leżymy na łóżku, jestem w samych bokserkach. W każdej chwili ktoś może tu wejść. Im szybciej przeprosisz za grożenie wspaniałemu Justinowi, tym szybciej Cię puszczę.
- Pocałuj mnie w dupe! Nie będę Cię przepraszała nie wiadomo ile razy.
- Zrobiłbym to z największą przyjemnością, ale nasza aktualna pozycja na to nie pozwala. - powiedział smutno. - Masz pięć sekund i zacznę głośno jęczeć.
- Nie zrobisz tego! Twoja mama Cię usłyszy! Pomyśli, że uprawiamy seks!
- Raz...dwa...trzy..
- Justin, nie rób tego. - spojrzałam spanikowana na chłopaka i zaczęłam się mocniej wyrywać.
- ...cztery...pięć...Och! Kurwa! - krzyknął, odchylając głowę do tyłu, przymykając przy ty oczy. - O tak! - jęknął.
Kurwa, kurwa. Rozglądają się na boki podniosłam głowę do góry i złapałam zębami za wargę chłopaka, ciągnąc ją do siebie. Justin natychmiast zaprzestał jęczeć i powędrował za mną. Puściłam wargę chłopaka z zamiarem nakrzyczenia na niego, kiedy on bezwstydnie wpił się w moje usta. Jęknęłam w proteście, krzywiąc się, dzięki czemu brązowooki mógł swobodnie wsunąć mi język do buzi, wciąż przytrzymując mi ręce. Boże, nie, to nie może się powtórzyć, tylko, że...on tak cudownie całuje. Z taką pasją. Przymknęłam oczy i odwzajemniłam pocałunek. Nie, przestań w tej chwili. Już, natychmiast! Chłopak jęknął mi w usta i jeszcze zachłanniej zaczął mnie całować. Przypomniał mi się Logan. O Boże, co ja robię?! Kiedy uścisk chłopaka zelżał na moich rękach, zepchnęłam go z siebie i wybiegłam z pokoju. Co ja do cholery sobie myślałam. Zbiegłam po schodach i wyszłam z domu. Słyszałam za sobą jeszcze Pattie, która mnie wołała. Jaki wstyd. Co ona sobie musiała o mnie pomyśleć. Och. Starłam łzy z policzków i ruszyłam sprintem w stronę cmentarza. Jestem idiotką! Biegłam ile sił w nogach. Nawet nie czułam zmęczenia, aż nie stanęłam przy cmentarzu. Pochyliłam się do przodu, opierając ręce na kolanach i zaczęłam głęboko oddychać. Kiedy w miarę uspokoiłam oddech, weszłam głębiej na cmentarz. W oczy rzucił mi się duży krzyż wokół, którego paliły się znicze. Ruszyłam wolnym krokiem w tamtym kierunku. Jest cholernie zimno. Objęłam się ramionami i stanęłam przed krzyżem.
- Przepraszam, przepraszam, przepraszam. - zaczęłam szeptać w kółko. Łzy spływały po moich policzkach, pozostawiając po sobie mokre ścieżki, kończące się w kącikach ust.
- Przepraszam, Logan. Nie wiem co sobie myślałam. - wyszeptałam. - Nie ma na to usprawiedliwienia. Po prostu przepraszam. - wykrztusiłam, ścierając łzy z policzków.
Powoli zaczęły spadać zimne krople z nieba, które z sekundy na sekundę robiły się większe. Opatuliłam się mocniej cienką kurtką i zaczęłam się modlić. Dzwoniący telefon, tylko mnie dekoncentrował. Pociągnęłam nosem i wyjęłam komórkę z kieszeni. Nieodebrane połączenia od Justina, Christiana i Chloe. Pokręciłam głową i wybrałam numer Daniela.
- Cz-cześć Daniel. - zagryzłam wargę.
- Savannah, stało się coś? Przed chwilą dzwonił do mnie Christian. Gdzie jesteś?
- Możesz przyjechać po mnie na cmentarz? - spytałam niepewnie.
- Jasne. Zaraz będę. Schowaj się pod jakimś drzewem.
- Dzięki. - mruknęłam. - Nie mów nikomu gdzie jestem.
- Do zobaczenia. - powiedziawszy to, rozłączył się.
Schowałam telefon do kieszeni i przeczesałam dłonią włosy.
- Przepraszam, Logan. - wyszeptałam drżącym głosem. - Przepraszam, kochanie.
- Savannah!
Natychmiast odwróciłam się za głosem dobiegającym zza moich pleców. Chłopak podbiegł do mnie, odcinając mnie od deszczu parasolką.
- Co tu do cholery robisz w taką pogodę? - spytał Daniel, prowadząc mnie w stronę wyjścia z cmentarza.
Nie odezwałam się, tylko szłam prosto.
- Rozumiem, mam nie pytać. - westchnął. - Gdzie mam Cię zabrać?
- Um...mogę chwilę posiedzieć u Ciebie? - zagryzłam mocno wargę. - Chyba zrobiłam lekkie zamieszanie i nie chcę jeszcze wracać do domu.
- W porządku. - odpowiedział, po czym otworzył mi drzwi od samochodu.
Wsiadłam i od razu zapięłam pas.
Telefon na nowo zaczął dzwonić. Christian.
- Tak? - powiedziała niepewnie, przykładając telefon do ucha.
- Savannah! Do cholery jasnej! Co się stało? Gdzie jesteś? Jesteś na cmentarzu, prawda? Zaraz tam będę.
- Christian, spokojnie. Jestem z Danielem. - westchnęłam, zaczesując włosy do tyłu.
- Dopiero do niego dzwoniłem, mówił, że nie wie gdzie jesteś! - krzyknął.
- Christian, spokojnie. Zadzwoniłam po niego przed chwilą. - szepnęłam, patrząc kątem oka na chłopaka.
- Savannah! Czy Justin Ci coś zrobił? - spytał niepewnie. - Powiedział, że po prostu wybiegłaś od niego z domu. Co ten dupek Ci zrobił? - warknął. Wyobrażam sobie, jaki czerwony jest  nerwów.
- Christian, uspokój się. - z oddali dało się usłyszeć Chloe.
Przymknęłam oczy, zastanawiając się co mu odpowiedzieć. To chyba nie był dobry pomysł, żeby tu przyjeżdżać.
- Christian, możemy o tym porozmawiać później?
- Nie, Savannah! Mów co ten dupek Ci zrobił!
- Nic mi nie zrobił! - pisnęłam.
- Więc dlaczego uciekłaś od niego?
- Bo się pokłóciliśmy. - przewróciłam oczami.
- O co?
- Christian! Nie muszę Ci o wszystkim mówić. - sapnęłam.
- Chodź. - szepnął Daniel, otwierając mi drzwi. Nawet nie zauważyłam, że się zatrzymaliśmy.
Odpięłam pas i wysiadłam z samochodu. Chłopak objął mnie delikatnie w pasie i szybko ruszyliśmy do domu.
- Sav, ja po prostu...nie chcę patrzeć, jak cierpisz. - szepnął.
- Dzień dobry. - powiedziałam głośno, wchodząc do domu.
- Nikogo nie ma. - zaśmiał sie.
- Och. - zagryzłam wargę, rumieniąc się.
- Gdzie jesteś? - spytał Christian.
- U Daniela. - warknęłam.
- Przyjadę po Ciebie.
Pokręciłam głową i rozłączyłam się. Christian przesadza.
- Chodź, zrobię Ci herbatę. - uśmiechnął się lekko blondyn.
Schowałam telefon do kieszeni i ruszyłam za chłopakiem do kuchni. Zdjęłam mokrą kurtkę i usiadłam na krześle.
- Herbata Cię rozgrzeje. - powiedział Daniel, wstawiając wodę na gaz.
- Dzięki, że po mnie przyjechałeś. - przełknęłam ślinę, patrząc na swoje dłonie.
- Nie ma problemu. Zawsze możesz po mnie zadzwonić.
- Dzięki. - uśmiechnęłam się lekko.

*Justin*

- Co jej, kurwa zrobiłeś? - krzyknął Christian. Siedzi tu już od dwóch godzin i stara się ze mnie wyciągnąć, dlaczego Savannah znowu uciekła. 

- Nic! Cholera, Christian!

- Więc tak o wybiegła z Twojego domu i nie odbierała od nikogo telefonów? - zaśmiał się ironicznie. 

- Pokłóciliśmy się tylko - przewróciłem oczami. 

- Justin! Jesteśmy przyjaciółmi! Mów o co poszło. 

- Christian, czas już na Ciebie. - powiedziałem, patrząc na swoje stopy. 

- Jasne, Justin. - prychnął. Jeśli zrobiłeś jej coś złego, zabije Cię. - powiedział, po czym wyszedł

Zacisnąłem mocno szczękę, wstając i podszedłem do ściany, w którą następnie uderzyłem pięścią. 

Po godzinie postanowiłem, że zaczekam u Savany. Zawsze ma uchylone okno, więc wejdę niezauważony. Wyszedłem przez okno, postawiłem nogę na gałęzi i wszedłem na drzewo. Przeszedłem kilka gałęzi i wszedłem na dach domu Sav. Podniosłem okno do góry i po chwili byłem u niej w pokoju. Usiadłem w fotelu czekałem cierpliwie na dziewczynę. Po półtorej godzinie w końcu przyjechała. Zgadnij z kim. Z Danielem. Gdyby tylko wiedziała, jaki naprawdę jest Daniel. 

Drzwi od pokoju otworzyły się i weszła Sav. Rzuciła kurtkę na ziemię, pociągając nosem i podeszła do łóżka. Kiedy mnie zauważyła pisnęła głośno przerażona. 

- Spokojnie, to tylko ja. - mruknąłem, wstając. 

- Właśnie. To tylko Ty! - warknęła. - Wyjdź!

- Najpierw porozmawiajmy! - podszedłem do drzwi i je zamknąłem. 

- Nie! Wyjdź. - krzyknęła. 

- Sav. - westchnąłem - Przepraszam. Ja po prostu..Ty...- oblizałem usta, przypominając sobie nasz pocałunek. 

- Wyjdź Justin. - pisnęła, zanosząc się płaczem. 

- Przepraszam. - podszedłem do dziewczyny. - Nie uciekaj znowu. Walcz z tym. - szepnąłem, obejmując mocno dziewczynę. 

- Puść mnie! - warknęła. 

- Nie.- mocniej objąłem dziewczynę i zacząłem nami kołysać. 

- Justin. - pisnęła, wyrywając się. - Zostaw mnie.
Zacisnąłem mocno szczękę, wciąż nie wypuszczając dziewczyny.
- Sav, pozwól mi do siebie dotrzeć. - wyszeptałem, opierając brodę na głowie dziewczyny.
Z czasem szatynka się rozluźniła, więc powoli się od niej oderwałem i usiadłem z nią na łóżku.
- Dlaczego uciekłaś? - spytałem, bacznie przyglądają się dziewczynie.
- B-bo..- zagryzła górną wargę, zakładając kosmyk włosów za ucho. - To nie powinno się wydarzyć. - szepnęła. - Ja..ja...jestem...
- Sav, nie jesteś zajęta. Czas pogodzić się z tym, że jesteś teraz wolna. Zacznij żyć od nowa. Chyba po to tu przyjechałaś.
- Nie rozumiesz. - pokręciła głową, a łzy na nowo zaczęły spływać po jej policzkach.
- Wytłumacz mi.
- Kochałeś kiedyś? - spytała.
Gdybyś tylko wiedziała, jak bardzo.
- Tak. - przełknąłem ślinę, patrząc przed siebie.
- Ja go wciąż kocham. - wykrztusiła, po czym zaniosła się płaczem.
Zacisnąłem usta w wąską linię i wziąłem dziewczynę na kolana.
- Shhh.
- Po prostu mnie przytulaj. - wydukała, pociągając nosem. - Tyle wystarczy.

MIAŁ BYĆ GORĄCY MOMENT, ALE JEDNAK Z NIEGO ZREZYGNOWAŁAM. 

SAV POZWOLIŁA SIĘ PRZYTULIĆ!! :)