ROZDZIAŁ 017

- Nie mów tak o niej! - wrzasnął Christian, wciąż okładając chłopaka pięściami. Nie minęła chwila, a dołączył się do tego Ashton. Wszyscy jak na zawołanie zaczęli odciągać chłopaków od Daniela.
- Nie waż się drugi raz ją obrażać. - wydyszał Christian, wskazując palcem na Daniela.
- Wszyscy wiedzą, że spała z Bieberem!
- Nie spała! - syknął Christian.
- Spała z Tobą? - zaśmiał się.
Okej, wystarczy. Jako, że mnie nikt nie trzymał, zamachnąłem się i uderzyłem chłopaka w twarz.
- Jesteś chujem, Daniel. - warknąłem.
- Okej! Daliście sobie po mordzie, to teraz do dyrektora. - powiedział Wuefista. - Wasza czwórka.
- A tak w ogóle to za co on dostał? - spytał po chwili Ashton.
Wuefista szedł przed nami, a przed nim Daniel.
- Powiedział, że Savanna ze mną spała, a nie spała. - zaznaczyłem od razu.
- O Ty suko! - krzyknął Ashton, ruszając w kierunku Daniela.
- Ashton! - krzyknęliśmy z Christianem, biegnąc za blondynem, który zdążył już dopaść Daniela.
- Co jest z wam dzisiaj? Nie prościej przyjść na dodatkowy boks? - krzyknął wuefista, rozdzielając chłopaków.
- Ty męska dziwko! - krzyknął Ashton.
- Hej, bokserze! Już w porządku! - złapałem za policzki chłopaka i skierowałem jego twarz na siebie.- Już dostał.
Blondyn patrzył to na mnie, to na Daniela, aż w końcu odpuścił.
- Jebany skurwysyn. - sapnął.
W końcu dotarliśmy do dyrektora bez żadnej bójki po drodze.
- Dzień dobry. - każdy mruknął pod nosem.
- Bieber się na mnie rzucił, a później Christian i Ashton. - krzyknął Daniel.
Dyrektor nic sobie nie robiąc ze słów blondyna spojrzał na trenera.
- Nie wiem o co poszło, najwyraźniej Daniel coś zrobił. Za darmo na pewno nie oberwałby od Christiana.
- Dziękuję. - powiedział dyrektor, po czym trener wyszedł. - Siadajcie. - mruknął, poprawiając swoją marynarkę.
Wszyscy posłusznie usiedliśmy i czekaliśmy na reprymendę.
- Ashton, chcesz w końcu wylecieć? - spytał mężczyzna.
- Nie proszę Pana. - powiedział poważnie.
- Słuchaj, już dawno nie powinno być Cię w tej szkole.
- Proszę Pana, tylko ja uderzyłem Daniela. Ashton tylko nas rozdzielał. - odezwał się Christian.
- A Ty Justin? Też ich ROZDZIELAŁEŚ? - celowo dał nacisk na ostatnie słowo.
- Nie, proszę Pana. Daniel mnie sprowokował i uderzyłem go.
- O co poszło? - spytał, rozglądając się po naszej czwórce.
- O pieprzoną Savanne Grey.
- Ty skurwysynie. - warknął Christian i natychmiast poderwał się z siedzenia, na co natychmiast go złapaliśmy z Christianem i pociągnęliśmy w dół.
- Zabije Cię! - wysyczał blondyn, wskazując palcem na Daniela.
- Słyszy pan! On mi grozi! - krzyknął Daniel, wstając.
- Siadaj chłopcze. - mruknął mężczyzna i nacisnął guzik na telefonie. - Claudia, przyprowadź proszę do mnie Savanne Grey.
- Dobrze panie Dyrektorze. - odezwała się sekretarka.
- Myślę, że panna Grey nam wszystko wyjaśni.
Wszyscy czekaliśmy w milczeniu, aż usłyszeliśmy skrzypienie drzwi.
- Dzień dobry. - wychrypiała nieśmiało Sav. Cholera, ona płakała. Wciąż ma podkrążone oczy. Zabije tego kutasiarza.
- Chłopcy, proszę zaczekajcie na zewnątrz.- powiedział Dyrektor.
Wszyscy posłusznie wyszliśmy z gabinetu i usiedliśmy pod nim.
- Szkoda, że Savannah nie wiedziała jakim kutasem jesteś. - prychnąłem.
- Och, teraz taki obrońca dziewczyn z Ciebie? - zaśmiał się Daniel. - Musi być dobra, skoro tak się o nią martwisz.
Uśmiechnąłem się szyderczo, po czym uderzyłem chłopaka prosto w nos, siadając zaraz z powrotem na swoim miejscu.
- Kurwa. - syknął, łapiąc się za nos.
- Czy wy znowu się bijecie? - spytała sekretarka, wychylając się zza swojego biurka.
- Daniel chyba dostał krwotoku, wciąż krwawi. - udałem zmartwienie w głosie, patrząc niewinnie na kobietę
- Och. - westchnęła, wstając. - Chodź, zabiorę Cię do pielęgniarki. - uśmiechnęła się lekko.
Blondyn spojrzał na nas wściekle, po czym wstał i razem s sekretarką udał się do pielęgniarki.
W końcu z gabinetu dyrektora wyszła zasmucona brunetka.
- Savannah, wszystko w porządku? - natychmiast wstałem i podszedłem do dziewczyny.
- Christian, odwieziesz mnie do domu? - dziewczyna nawet na mnie nie spojrzała. Co do cholery jasnej zrobiłem.
- Uhm, jasne. - powiedział lekko zdziwiony, obejmując delikatnie dziewczynę w pasie.
- Savannah, możemy porozmawiać? - zmarszczyłem brwi.
- Nie teraz. - mruknęła i wyszła z Christianem z sekretariatu.
Co ja do cholery jasnej zrobiłem?

*Savannah*

Może się jednak myliłam co do Justina. Znaczy się nie chodzi o to, że to zły chłopak. Chodzi o to, że przysparza problemy i psuje opinię. Nie potrzebuję tego. Chciałam w spokoju skończyć szkołę, a przede wszystkim zacząć od nowa. Chciałabym być niezauważalna, wiesz..jak te ciche osoby w szkole. Tak właśnie planowałam przejść szkołę, nie jako szkolna dziwka.
- Dzięki za podwiezienie. - uśmiechnęłam się lekko do przyjaciela.
- Savannah, wszystko w porządku? - spytał.
- Nie, nigdy nie będzie w porządku. - westchnęłam i wysiadłam.
Ścisnęłam ramiączko torebki i weszłam do domu, gorzej już być chyba nie może.
- Jestem! - krzyknęłam, ale nie otrzymałam odpowiedzi, za to czajnik w kuchni nie przestawał piszczeć.
Babcia jest pewnie na górze i nie słyszy. Ruszyłam do kuchni i po chwili czułam, jak całe moje ciało drętwieje. Babcia leżała na podłodze. Wyłączyłam czajnik i przyklęknęłam przy babci.
- Boże, Babciu? - krzyknęła, załamującym się głosem. - Babciu!! - powtórzyłam, ale kobieta nie reagowała. Wyciągnęłam telefon z tylnej kieszeni spodni i wybrałam numer pogotowia.
- Moja babcia straciła przytomność. - wydyszałam, nie spuszczając wzroku z kobiety. -Boże. - szepnęłam do siebie, przykładając dłoń do ust.
- Jak się nazywasz, gdzie mieszkasz?
- Savannah Grey, mieszkam przy Woods st. - powiedziałam szybko, łamiącym się głosem.
- Dobrze, zaraz ktoś do Ciebie przyjedzie. Ułóż babcię w pozycji bezpiecznej.
- Dobrze. - pociągnęłam nosem. Położyłam telefon na kafelkach i delikatnie ułożyłam babcię w pozycji bezpiecznej.
- Babciu, obudź się proszę. - wyszlochałam, kiwając się w przód i w tył.
Po chwili ktoś wszedł do domu. W końcu. Podniosłam się, żeby iść po ratowników, kiedy okazało się, że to wcale nie oni, a moja...mama.
- Cześć, Savannah! Przywiozłam Ci kilka nowych rzeczy! - powiedziała ucieszona.
W końcu usłyszałam pukanie. Podbiegłam do drzwi i wpuściłam ratowników.
- Jest w kuchni. - krzyknęłam.
- Kiedy straciła przytomność? - spytał mężczyzna, klękając przy babci.
- N-nie wiem. - zająknęłam się.
- Savannah, co się stało? - spytała mama.
- Kim pani jest? - spytał inny ratownik.
- Jennifer Grey. - przedstawiła się.
- Moja mama. - fuknęłam.
- Zabierzemy ją do szpitala. - oznajmił ratownik, pomagając drugiemu położyć babcię na noszach.
Przyłożyłam dłonie do ust, zanosząc się jeszcze większym płaczem. Muszę jechać do szpitala.
- Przyjechałaś autem? - spojrzałam na mamę.
- Taksówką. - mruknęła. - Co się stało z mamą?
- Czy Ty jesteś ślepa? - fuknęłam. - Jadę do szpitala. A Ty...zamów sobie taksówkę. - prychnęłam i wybiegłam z domu, wcześniej ubierając szybko buty. Pobiegłam szybko do Christiana. Biegłam ile sił w nogach. W końcu dobiegłam pod dom. Bez pukania weszłam.
- Christian! - krzyknęłam.
W salonie pojawiła się mama Christiana.
- Savannah, co się stało, kochanie? - spytała.
- Jest Christian? - pociągnęłam nosem.
- Co się stało? - spytał chłopak, schodząc po schodach. - Cholera, Savannah!
- Zabrali babcię do szpitala! - wybuchłam płaczem, wtulając się w chłopaka. - zawieź mnie tam, proszę. - wyszeptałam.
- Mamo, pojadę z nią. - powiedział blondyn, po czym zaprowadził mnie do wyjścia.
Wyszliśmy razem z domu i od razu wsiedliśmy do samochodu Christiana.
- Co się stało? - spytał, odpalając silnik.
- Jak przyszłam do domu, to była już nieprzytomna. - wydukałam, pociągając nosem. - Boże, tak się boję. - pisnęłam. - Przyjechała Jennifer. - przewróciłam oczami.
- Idealny moment. - prychnął, kręcąc głową.
Po chwili byliśmy już pod szpitalem. Wybiegłam z samochodu i natychmiast ruszyłam do wejścia szpitala.
- Dzień dobry, przywieźli tu niedawno moją babcię. Hannah McAllister. - powiedziałam do recepcjonistki.
- Kim jesteś dla pani McAllister? - spytała, klikając coś na komputerze.
- Wnuczką.
- Hm, musisz tu poczekać. Na razie nie możesz do niej wejść. Za chwilę z tamtej sali wyjdzie lekarz, porozmawiaj z nim. - powiedziała, wskazując na szklane drzwi pokryte matem.
Skinęłam głową i usiadłam przy drzwiach, a na krześle obok Christian.
- Będzie dobrze. - szepnął, łapiąc mnie za rękę.
- A co jeśli bym przyjechała później? - zadrżałam na samą myśl o tym.
- Savannah, przyjechałaś i to się liczy. Nie myśl co by było gdyby.. - westchnął.
- Savannah! - krzyknęła mama, idąc w naszą stronę.
- Przyjechała. - przewróciłam oczami.
- Co z Hanna? - spytała.
- Nie wiem. - mruknęłam, opierając głowę o ramie chłopaka.
- Dzień dobry. - przywitał się Christian.
- Dzień dobry - odpowiedziała nonszalancko.
Nie rozumiem jej. Zawsze miała coś do państwa Beadles. Och. Zacznijmy od tego...do kogo ona nic nie ma?
W końcu z sali wyszedł mężczyzna ubrany w biały fartuch.
- Dzień dobry, nazywam się Savannah Grey, przywieziono tu moją babcię. - natychmiast wstałam i zatrzymałam lekarza.
- Och, Pani McAllister czuje się już dobrze. To był zawał serca. Dobrze, że szybko zadzwoniłaś po karetkę. - uśmiechnął się pokrzepiająco. - Za dwa dni zostanie wypisana ze szpitala, ale będzie musiała uważać na siebie i przede wszystkim brać systematycznie leki.
- Dziękuję. - wyszlochałam. Od razu poczułam ulgę, jakby ktoś zdjął ze mnie jakiś ciężar. Niesamowite uczucie.
Podeszłam do blondyna i mocno się w niego wtuliłam.
- Więc nic jej nie jest. - westchnęła mama. - Możemy wracać do domu, ma tu na pewno dobrą opiekę. Jestem zmęczona. - jęknęła.
- Więc wracaj do domu. - syknęłam, odsuwając się od chłopaka. - Ja tu zostanę - mruknęłam.
- Savannah, daj spokój. Hannah ma się już dobrze.
- Zostaję. - powiedziałam ostro.
Kobieta przewróciła oczami, po czym odwróciła się i ruszyła w stronę wyjścia.
- Chyba zrobiła sobie kolejne operacje. Wciąż wygląda jak Twoja siostra. - zaśmiał się blondyn.
- Jej niedoczekanie. - fuknęłam. - Pójdę zapytać lekarza, czy mogę odwiedzić babcię.
- W porządku. - uśmiechnął się chłopak, zagarniając mi grzywkę do tyłu. - poczekam tu. - powiedział, siadając na krześle.
Poszłam na środek szpitala i zaczęłam rozglądać się za lekarzem, w końcu rzucił mi się w oczy mężczyzna, z którym rozmawiałam przed chwilą.
- Przepraszam. - krzyknęłam, biegnąć za mężczyzną.
- Tak?
- Czy mogę już odwiedzić babcię?
Mężczyzna spojrzał na mnie, jakby się nad czymś zastanawiał.
- 10min tylko. - w końcu powiedział. - Fiona, zaprowadź ją proszę do Pani McAllister. - lekarz skierował słowa w stronę przechodzącej pielęgniarki. - To jej karta.- podał jej jakieś papiery
- Dobrze, chodź ze mną. - uśmiechnęła się i delikatnie dotknęła moich pleców, żebym ruszyła. - Jesteś wnuczką Hanny? - spytała.
- Tak. - uśmiechnęłam się lekko.
- To tutaj. - powiedziała, otwierając drzwi.
- Dziękuję. - wyszeptałam i weszłam do sali. - Boże, babciu. - pisnęłam, podbiegając do jej łóżka. - tak się martwiłam. - wyszlochałam.
- Savannah. - uśmiechnęła się lekko babcia i wyciągnęła w moją stronę rękę.
- Jak się czujesz? - pociągnęłam nosem, łapiąc za jej dłoń.
- W porządku. - zaśmiała się ochryple.
- Przestraszyłaś mnie. - zadrżałam.
- Przepraszam, kochanie. Zapomniałam brać leków. Jestem już stara i mam słabą pamięć. - zachichotała.
- Będę Cię teraz pilnować - ścisnęłam jej rękę. - Mama przyjechała.- mruknęłam
- Och, gdzie jest? - spytała, rozglądając się po sali.
- Pojechała do domu. Wiesz jaka jest. - przewróciłam oczami.
- To moja wina. - szepnęła. - Poświęcałam jej za mało uwagi. - westchnęła.
- Babciu. To nie Twoja wina. - pokręciłam głową.
- Moja. - powiedziała smutno. - I jeszcze sprawa z Twoim ojcem. - westchnęła ponownie. - To nie jest jej najlepsze życie.
- Co z tatą? - zmarszczyłam brwi.
- Może kiedyś Ci opowiedzą.
- Babciu, powiedz o co chodzi. Dobrze wiesz, że mama nic mi nie powie, a tata nie ma czasu.
- Twój tata zdradził Twoją mamę.
- Mamo! - powiedziała ostro mama.
Co ona tutaj robi?
- Mama? Miałaś jechać do domu. - spojrzałam na kobietę stojącą w drzwiach.
- Jennifer, ona musi się w końcu dowiedzieć! - powiedziała babcia.
- Nie musi! - syknęła mama. - Savannah, zabieram się z powrotem do domu.
- Nie! Zostaję tutaj!
- Wracasz ze mną. - wycedziła przez zaciśnięte zęby, wchodząc do sali.
- Więc? Ty jej powiesz, czy ja mam to zrobić? - spytała babcia.
- Nie waż sie!
- Mamo? - spojrzałam zdezorientowana na kobietę.
- Nie słuchaj jej. - powiedziała. - Jest stara i gada głupoty.
- Twój ojciec zdradził Twoją mamę z matką Christiana. - powiedziała w końcu babcia.
- Hannah! - krzyknęła mama. W jej oczach pojawiły się łzy.
- Christian to Twój brat. - powiedziała, łapiąc mnie za rękę.