ROZDZIAŁ 018

- O Boże. - szepnęłam. - Mamo? Czy t-to prawda? - spojrzałam na kobietę. - O Boże. - szepnęłam ponownie. Wstałam i wybiegłam z sali.
- Savannah?! - krzyknął Christian.
Przyłożyłam dłoń do ust i biegłam, nie zwracając na nikogo uwagi. Jak na złość musiałam na kogoś wpaść. Dobra, nie wpaść, a po prostu przywaliłam w kogoś. W ostatniej chwili zostałam złapana i uratowana od stłuczenia tyłka.
- Savannah, co się stało? - spytał zachrypnięty głos. Serio? Co on tu do cholery jasnej robi?
- Nic. - wydyszałam i chciałam odejść, jednak chłopak mocniej mnie złapał.
- Savannah! - krzyknął Christian.
- Savannah Grey! - jeszcze jej brakowało.
- Zabierz mnie stąd. - wyszeptałam. - szybko.
Szatyn spojrzał na mnie zdezorientowany, po czym złapał za rękę i wybiegliśmy ze szpitala. Scena niczym z filmu romantycznego. Wsiedliśmy do samochodu i Justin odjechał spod szpitala z piskiem opon.
- Co się stało? - spytał po chwili. - Co z Twoją babcią?
- Ma się już dobrze. - mruknęłam, patrząc  w okno.
- Więc dlaczego stamtąd uciekłaś?
- Nie chcę o tym rozmawiać. Nie teraz. Zabierz mnie gdzieś daleko stąd. - powiedziawszy, podkuliłam nogi i wygodnie oparłam się o zagłówek, przymykając oczy.

Poczułam chłód i zaczęłam pocierać ramiona, kiedy powoli otworzyłam oczy. Pierwsze pytanie które przyszło mi do głowy było:
- Gdzie ja jestem? - szepnęłam do siebie. Podniosłam wzrok i zauważyłam Justina siedzącego na masce tyłem do mnie. Drzwi były otwarte, dlatego w samochodzie było tak zimno.
- Jest bezpieczna. Tak, odwiozę ją. - usłyszałam, jak Justin rozmawia przez telefon.
Otworzyłam drzwi po swojej stronie i wysiadłam z samochodu. Szatyn natychmiast się odwrócił w moją stronę i zakończył rozmowę.
- Z kim rozmawiałeś? - spytałam sennie, otulając się ramionami.
- Z Christianem.
- Mhm. - skinęłam głową, zagryzając dolną wargę i usiadłam obok chłopaka.
- Zbyt głośno gadałem?
- Nie, zrobiło mi się zimno. - zadrżałam.
- Cholera, przepraszam. Zostawiłem uchylone drzwi. - Jęknął, po czym zdjął swoją kurtkę i mnie nią okrył.
- Hej, jest zimno. Przeziębisz się. - pisnęłam, próbując zdjąć z siebie jego kurtkę.
- Wcale nie. - uśmiechnął się, po czym objął mnie w pasie i przeniósł przed siebie, następnie oparł głowę o moje ramię.
- Um..-zaczęłam, kiedy szatyn mi przerwał.
- Chyba nie chcesz, żebym się przeziębił? - zaśmiał się cicho tuż przy moim uchu, jeszcze mocniej mnie obejmując.
Zwinęłam usta do środka i tylko pokiwałam przecząco głową.
- Wszyscy się o Ciebie martwią. - wyszeptał. - Co dokładnie wydarzyło się w szpitalu? Dlaczego stamtąd uciekłaś? - spytał.
- Nie chcę o tym rozmawiać. - westchnęłam.
- Dobrze, więc dlaczego mnie odepchnęłaś u dyrektora?
- Och. - jęknęłam.- Czy to przesłuchanie?
- Tak. - odpowiedział stanowczo. - Więc?
- Chcę skończyć tą szkołę, jako normalna dziewczyna, nie dziwka. - zacisnęłam mocno szczękę.
- Nie jesteś dziwką. - wykrzyknął, obracając mnie twarzą do niego.
- Ale w szkole..
- Co w szkole? Pieprzyć ich! Ludzie gadali, gadają i gadać będą. Nie powstrzymasz ich, możesz tylko czekać, aż minie im fascynacja Tobą. - powiedział, łapiąc mnie za policzki.
- Chodzi o to, że w tej szkole nie chciałam trafić do jakieś elity. - przewróciłam oczami. - Chciałam być niezauważona. Być anonimowa. - szepnęłam.
- Nie da się Ciebie nie zauważyć. - wyszeptał, po czym przycisnął swoje usta do moich.
Co on do cholery jasnej wyprawia? Poczułam jego język na wardze i lekko rozchyliłam usta, gdzie następnie szatyn wsunął swój język.
- Nie, nie! - odepchnęłam go od siebie. - Jesteśmy przyjaciółmi, pamiętasz? - zmarszczyłam brwi.
- Tak, pamiętam, ale czy nie możemy być przyjaciółmi z korzyściami? - uniósł brwi, schodząc z samochodu.
- Co? Jakimi korzyściami? - jeszcze mocniej zmarszczyłam brwi.
- Obydwoje potrzebujemy bliskiej osoby. - wyszeptał, zbliżając się do mnie.
- Nie, Ty potrzebujesz dziewczyny do pieprzenia. - splunęłam, cofając się.
- Nie, gdybym takiej potrzebował, byłbym teraz u Vi. - zaśmiał się cicho.
- Ale Vi już przeleciałeś. - zrobiłam smutną minę. - i czas na kolejną dziewczynę. Czyli to prawda co o Tobie mówią. Musisz wszystko zaliczyć. - prychnęłam, krzyżując ręce na piersiach.
- Nie, nie o to mi chodzi. - pokręcił głową, stając na wprost mnie. - I Ty z tego skorzystasz i ja. - uśmiechnął się lekko, przejeżdżając kciukiem po mojej dolnej wardze.
- Ja? W jaki sposób będę z tego korzystała?
- Będziesz miała i przyjaciela i kochanka.
- Czy to nie to samo co związek? - uniosłam brwi.
- Nie. W związku nie ma przyjaźni. Związek ogranicza i zawsze ktoś wychodzi z tego ze złamanym sercem. My będziemy bardzo dobrymi przyjaciółmi. - uśmiechnął się, powoli do mnie przybliżając.
- Nie.
- Potrzebujesz mnie. - szepnął. - Potrzebujesz kogoś, kto się Tobą zaopiekuje.
- Zaopiekuje, nie przeleci. - warknęłam.
- Ja też mam swoje potrzeby.
- Och, więc będziesz moim przyjacielem za sex? - zaśmiałam się.
- Nie, będę Twoim przyjacielem i bez tego, ale możemy do tego dorzucić sex.
- Dlaczego mi to mówisz? Dlaczego akurat dzisiaj? Kiedy życie mi się pieprzy! - czułam jak łzy powoli wydostają się na wierzch.
- Chcę Ci pomóc. - szepnął, po czym wpił się w moje usta. - Nie skrzywdzę Cię. - wymruczał w moje usta. Jego ręce zjechały na moje plecy i mocniej do siebie docisnęły, jedna ręka zniknęła i pojawiła się z tyłu mojej głowy. Zaczął coraz bardziej pogłębiać pocałunek, kiedy odezwał się jego telefon. Zacisnął dłoń na moich włosach, starając się ignorować telefon, po czym warknął głośno i sięgnął po niego do kieszeni.
- Tak? - syknął, patrząc na mnie płonącym wzrokiem.
Otarłam usta wierzchem dłoni i wsiadłam do samochodu. Co ja do cholery jasnej wyprawiam? Co się ze mną dzieje? Nie powinnam. Nie mogę.
Patrzyłam jak Justin wściekle chodzi i ciągnie się za końcówki włosów, po czym schował telefon i wsiadł do samochodu, trzaskając drzwiami.
- Muszę Cię już odwieźć. - mruknął nawet na mnie nie patrząc.
Zdjęłam jego kurtkę i położyłam na tylnych siedzeniach. Całą drogę milczeliśmy, aż szatyn zatrzymał się pod moim domem.
- Dzięki. - szepnęłam, otwierając drzwi.
- Śpij u mnie. - wymruczał pod nosem, co było ledwo zrozumiałe.
Odwróciłam się i spojrzałam na chłopaka, który patrzył przed siebie.
- Nie mogę. - pokręciłam głową.
- Śpij u mnie. - spojrzał na mnie błagalnym wzorkiem. - Ja...nie chcę być dzisiaj sam. - odchrząknął.
Pokręciłam głową i wysiadłam z samochodu. Nie odwracając się, ruszyłam do domu. U progu stała już mama. Mruknęła coś pod nosem i weszła do domu.
- Idę do siebie, nie przychodź do mnie. - powiedziałam beznamiętnie, idąc od razu do siebie do pokoju.
Czuję się oszukana. Przez te wszystkie lata ojciec był dla mnie bohaterem, był jedyną osobą, która mnie rozumiała i kochała, a teraz? Okazuje się, że to kłamca i zdrajca! Weszłam do pokoju i od razu zamknęłam drzwi na klucz. Łzy same zaczęły spływać po moich policzkach. Zaczęłam zdejmować z siebie ubrania, aż zostałam w samej bieliźnie. Zaczesałam włosy do tyłu i poszłam do łazienki, gdzie weszłam pod prysznic. Kiedy woda zaczęła spływać po moim ciele i je ogrzewać, poczułam się wolna. Zsunęłam się na sam dół, podkuliłam nogi i zaczęłam szlochać. Tu jestem bezpieczna. Tylko ja, nikt mnie nie widzi. Po chwili poczułam, że woda już na mnie nie leci. Podniosłam głowę, marszcząc brwi, kiedy nagle zostałam podniesiona.
- Co Ty tu robisz? - spytałam zdezorientowana. Przede mną stał Justin ubrany w czarne dresy.
- Chodź. - szepnął, owijając mnie ręcznikiem. Założył mi moje ręce na swojej szyi, po czym mnie podniósł.
- Co tutaj robisz? - ponownie spytałam. - Okno i drzwi były zamknięte. - pociągnęłam nosem, obejmując go.
- Nie przyszłaś, więc ja przyszedłem. - zaśmiał się, stawiając mnie na podłodze.
- Nie zapraszałam Cię.
- Nie potrzebuję zaproszenia. - zaśmiał się jeszcze bardziej, podając mi majtki. - Nosisz ładną bieliznę. - uśmiechnął się, zagryzając dolną wargę.
Przewróciłam oczami i schowałam szufladę z bielizną. Wsunęłam na siebie majtki i ponownie stanęłam przed Justinem odziana w krótki ręcznik.
- Cóż, ten strój naprawdę mi się podoba, ale włóż coś lepiej. - westchnął, zdejmując z siebie bluze.
- Mam rzeczy. - zmrużyłam oczy.
- Będziesz miała jeszcze jedną. - puścił mi oczko i poszedł do mojego łóżka. Zdjął narzutę, ułożył poduszki i położył się.
- Masz zamiar tu spać? - zmarszczyłam brwi.
- Tak. - uśmiechnął się.
- Moja mama jest..- zagryzłam wargę, wkładając na siebie za dużą bluzę chłopaka.
- Mówiłaś, że drzwi są zamknięte. - uśmiechnął się znacząco.
- Dupek. - rzuciłam w niego ręcznikiem.
- Kładź się spać. - zaśmiał się szatyn, odkładając na bok mój ręcznik.
Pokręciłam głową i położyłam się na łóżku na samym brzegu.
- Przecież nie gryzę. - sapnął.
- Masz strasznie zmienne nastroje.
- Nie narzekaj. - westchnął, przyciągając mnie do siebie.
- Dlaczego nie chcesz spać dzisiaj sam? - spytałam.
- Bo mogę z Tobą.
- To nie jest odpowiedź.
- Dla mnie jest. - odpowiedział, całując mnie po szyi.
- Nie będziemy uprawiali seksu, nie zgodziłam się na żaden układ.
- I tak się zgodzisz. - wymruczał przy mojej szyi, przez co przeszedł mnie przyjemny dreszcz.
- Justin, chcesz pogadać, prawda? - spytałam przewracając się na plecy
- Nie. - odpowiedział niewzruszony i wciąż całował mnie po szyi
- Coś się stało?
- Nic. - wymruczał, kładąc rękę na mojej piersi.
- Justin. - syknęłam, odpychając go od siebie.
Szatyn położył się na plecach, zaciskając mocno szczękę.
- O co chodzi? - spytałam.
- Po prostu...- zaczął.
- Po prostu powiedz
- A jak powiem, to będziemy się kochali? - spojrzał na mnie, uśmiechając się szelmowsko.
- Nie. - zamknęłam oczy.
- Odkąd powiedziałem Ci..o sobie...- nabrał powietrza do płu i przyłożył dłoń do czoła. Kto tu się denerwuje. - Nie wiem, coś mnie ciągnie do Ciebie. Coś każe mi być blisko Ciebie cały czas. Nie chodzi tu o to, że chcę od razu z Tobą być, czy się zakochałem. Po prostu lubię być blisko Ciebie, a to, że jesteś gorącą laską, wcale nie ułatwia mi zadania. Dodatkowo mnie ciągnie. Lubię z Tobą rozmawiać.
- To...miłe. - zmarszczyłam brwi, patrząc w sufit.
- Powiesz mi co się stało w szpitalu? - spytał.
- Nie chcę o tym rozmawiać.
- Masz zamiar znowu to wszystko w sobie dusić? Jak nie mi to komu o tym powiesz? Uciekłaś przed Christianem, więc on odpada. Chloe? Powie pewnie Christianowi, więc?
- Christian jest moim bratem. - powiedziałam na jednym wdechu, nie spuszczając wzroku z sufitu.
- Co Ty powiedziałaś? - spytał, podnosząc się do pozycji siedzącej.
- Christian jest moim bratem. - powtórzyłam.
- J-jaki cudem?
- Mój ojciec przespał się z jego matką - uśmiechnęłam się sztucznie, a z kącików moich oczu, zaczęły wylewać się łzy.
- Hej, hej. - szepnął szatyn, przytulając mnie. - Nie płacz, mała.
- Mój ojciec! - pisnęłam. - zdradził moją matkę. Tyle lat mnie okłamywali. - wyszlochałam, mocno chwytając się szatyna.
- Shh. Spójrz, masz super brata!
- Justin! - zaśmiałam się przez płacz.
- I przyjaciela w jednym. - również się zaśmiał. - Christian wie?
- Nie wiem. Nie rozmawiałam z nim, może mama mu powiedziała.
- Twoja mama...to ta kobieta, która Cię wołała Savannah Grey?
- Tak. - mruknęłam.
- Cholera, wygląda jak Twoja siostra. - zaśmiał się, odsuwając ode mnie, żeby na mnie spojrzeć.
- Nie wygląda. - fuknęłam .
- Okej, nie wygląda. - parsknął, kręcąc głową.
Chwilę na siebie patrzyliśmy w ciszy, aż obydwoje się na siebie rzuciliśmy łącząc w namiętnym pocałunku. Co jest grane? Co ja robię? Nie powinniśmy, ale...on tak świetnie całuje. Chwyciłam go za szyję, a drugą ręką przejechałam po jego plecach. Szatyn zamruczał mi w usta, po czym wsunął rękę pod moją bluzę, chwytając w dłoń moją prawą pierś.
- Jesteś dziewicą? - spytał.
- Nie. - jęknęłam.
Chłopak natychmiast zabrał rękę z mojej piersi i przeniósł ją do moich majtek.
- Czekaj! - wydyszałam, chwytając go za rękę. - Jeśli już ma do tego dojść, musimy ustalić pewne zasady. - powiedziałam, oblizując usta.
- Zasady? - zmarszczył brwi.
- Myślałeś, że mnie przelecisz od tak? - zaśmiałam się. - Albo dostosujesz się do moich zasad, albo szukaj innej laski.
- W porządku. Co to za zasady? - spytał.

Mam nadzieję, że nie spieprzyłam rozdziału. 

UDANYCH WAKACJI!