ROZDZIAŁ 032

- Nic Ci nie jest? - spytała zaszokowana brunetka, klęcząc  przy mnie. - Boli Cię coś? - zmarszczyła brwi, krzywiąc się i zaczęła delikatnie dotykać moich ramion.
- Tak. - jęknąłem.
- Gdzie? - szeroko otworzyła oczy, na chwilę przestając mnie dotykać.
Złapałem za jej rękę i przystawiłem do piersi, gdzie bije moje serce. - Mam złamane serce. - wytłumaczyłem.
- Pytam poważnie!
- Złamałaś mi serce. Nic więcej mnie nie boli. - wzruszyłem ramionami, patrząc jej w oczy. - W zasadzie nic nie czuję. - uśmiechnąłem się głupio.
- Jesteś głupi! Co Ci strzeliło do głowy, żeby wspinać się na drzewo o 4 w nocy?
- Savannah, mogę się zmienić. - mruknąłem, patrząc w niebo. - Naprawdę.
- Jesteś pijany, powinieneś iść do domu. - powiedziała, wzdychając.
- Dopiero z niego wyszedłem. - zaśmiałem się. - Sav, wybaczysz mi kiedyś? - spytałem poważnie. - Nie chciałem wtedy tego mówić. - głośno westchnąłem, podkładając sobie pod głowę jedną rękę. - Byłem wściekły na Ciebie, bo..zacząłem coś do Ciebie czuć. Jesteś taka inna i coś mnie do Ciebie przyciąga od samego początku. Bałem się tego uczucia i byłem o to zły i na siebie i na Ciebie. Wiem, że nie powinienem. - pokręciłem głową, spoglądając teraz na dziewczynę. - Wiedziałem, że Cię skrzywdzę, dlatego zacząłem się odsuwać.
- Już mnie zraniłeś. - mruknęła, patrząc w ziemie.
- Przepraszam. - szepnąłem. - myślałem, że to będzie mniej bolało.
- Mniej od czego? - uniosła głowę i spojrzała prosto w moje oczy, jakby szukając w nich odpowiedzi. Jest taka zraniona. Naprawdę to zrobiłem. Jestem samolubnym dupkiem. Myślałem tylko o sobie. Nie chciałem się zakochać. Nie patrzyłem na to co ona może czuć.
- Mniej od tego, jak mógłbym Cię zranić będąc z Tobą. - westchnąłem, z powrotem patrząc w niebo.
- Nawet nie spróbowałeś. - powiedziała z wyrzutem.
- Nie byłem gotowy, ale teraz jestem!
- Teraz jest za późno. - odpowiedziała wstając. - Idę spać. Powinieneś iść do domu.
- Jestem tak pijany, że nie jestem w stanie sam postawić kroku. - zaśmiałem się.
- Chyba nie myślałeś, że zaproszę Cię do domu i pozwolę spać w moim łóżku. - zaśmiała się bez humoru, patrząc na mnie z góry. - Nie myślałeś, że zwykłe przepraszam wszystko naprawi.
Patrząc na nią z dołu, pod wpływem alkoholu, powoli zaczęło do mnie coś docierać. Zrobię wszystko, żeby znowu zdobyć jej zaufanie, żeby zdobyć Ją.
Dziewczyna kręcąc głową, schyliła się i pomogła mi wstać.
- Powinieneś iść do domu. - mruknęła, obejmując mnie w pasie.
Podpierając się na brunetce, byłem w stanie utrzymać równowagę. Cholera, jestem żałosny.
- Więcej nie wypiję tak dużo. - wybełkotałem, patrząc na swój dom. - Dla Ciebie.
- Nie rób tego dla mnie, tylko dla siebie. - wydyszała, pomagając mi wejść po schodkach. - Okej, dalej już sobie poradzisz.
- Savannah. - oparłem się plecami o ścianę, żeby się nie przewrócić i spojrzałem na dziewczynę.- Wiedz, że Cię zdobędę, choćby nie wiem co. Będziesz moja. - powiedziałem poważnie, patrząc w jej brązowe oczy.
- Dobranoc Justin. - obróciła się i odeszła. Tak po prostu. Poszła do swojego domu, niewzruszona.

- Wstawaj do cholery! - głos matki był tak ostry, że poczułem, jakby ktoś wbił mi naraz kilka gwoździ w głowę. Jęknąłem cicho i starałem się zatkać uszy.
- Powiedziałam, wstawaj! - krzyknęła, po czym uderzyła mnie w ramię.
- Odejdź! - warknąłem, kładąc się na brzuchu.
- Justin, musimy porozmawiać. - odezwał się ojciec. Otworzyłem oczy i powoli się obróciłem, marszcząc brwi.
- O co chodzi? - burknąłem, mrużąc oczy. Obydwoje stali przy kanapie, an której spałem z założonymi rękoma. Coś jest nie tak.
- Doprowadź się do porządku i przyjdź do nas. - powiedział ojciec, po czym odszedł.
Marszcząc brwi, podniosłem się z łóżka i ruszyłem schodami na górę do łazienki. Ktoś umarł? Coś zrobiłem? Przeprowadzamy się? Starałem się wrócić pamięcią do poprzedniej nocy. Nic nie zrobiłem. Wróciłem do domu, więc o co może chodzić? Zabrałem z pokoju czyste bokserki i wszedłem z nimi do łazienki. Zdjąłem przepocone ubrania i wszedłem pod prysznic. Zamiast się zrelaksować, cały czas myślałem o co może chodzić. Nigdy się tak nie zachowywali, a jeśli rodzice zachowują się tak po raz pierwszy, to wiesz, że jest źle. Wyszedłem spod prysznica i wziąłem ręcznik, który akurat musiał spaść z wieszaka. Schylając się po niego przypomniał mi się wczorajszy upadek z drzewa. Stęknąłem, krzywiąc się i natychmiast wyprostowałem. Pieprzyć to, woda w końcu wyschnie. Włożyłem na siebie bokserki, starając się jak najmniej schylać, co wierz mi...było naprawdę ciężkie. Wyszedłem z łazienki i podszedłem do szafy, skąd wyciągnąłem czyste ubrania. Będąc kompletnie ubrany, zszedłem na dół pełen obaw co zaraz może nastąpić. Rodzice siedzieli w salonie, tam też się udałem i zająłem miejsce w wolnym fotelu.
- Więc o czym chcecie ze mną rozmawiać? - spytałem, składając dłonie.
- W wakacje jedziesz na obóz wojskowy. - odpowiedział ojciec, trzymając w dłoni jakąś ulotkę.
- Co? - wykrztusiłem, patrząc na nich zaszokowany. Wakacje? Obóz? Wojsko? Nie mogą tego zrobić!
- Justin, mamy dosyć Twoich wybryków. Potrzebujesz dyscypliny. - przemówiła matka, patrząc na mnie łagodnie.
- Czyj to był pomysł? - warknąłem, zaciskając szczękę.
- To była wspólna decyzja. - odpowiedział mężczyzna, opierając się o oparcie kanapy, na której siedział wraz z matką.
- Nigdzie nie jadę. - prychnąłem, kręcąc głową. Nie zmuszą mnie.
- W takim razie pakuj manatki i szukaj nowego domu. - wzruszył ramionami szatyn.
- Nie możecie! Jestem waszym synem i jestem na waszym utrzymaniu! - krzyknąłem, pochylając się do przodu, opierając łokcie na kolanach.
- A my Twoimi rodzicami i mamy dosyć Twojego imprezowania i olewania szkoły! - ojciec uderzył pięścią w stół. - Nie jesteś dzieckiem! Skoro my nie możemy sobie z Tobą poradzić, to ten obóz to zrobi. Nie myśl, że jeśli teraz skończysz z imprezowaniem, czy podciągniesz się w szkole, to Ci darujemy. Jesteś już zapisany na obóz bez odwołania. - powiedział stanowczo.
- Pieprze to! - splunąłem wstając i poszedłem na górę, krzywiąc się nieco z bólu. Nie zmuszą mnie do tego. Wszedłem do pokoju, zamknąłem drzwi i położyłem się na łóżku. Czyli mam pięć miesiący na zdobycie Savanny. Zacznę od razu.

*Savannah*

Justina nie było od rana w szkole, zresztą Christiana też nie. Był tylko Ashton z chłopaków. Zastanawiałam się, czy nie napisać sms do szatyna z zapytaniem jak się czuje, ale w ostateczności kasowałam całą wiadomość. 

- Co jest? - szturchnęła mnie Chloe.

- Chcę się zapisać na prawko! - uśmiechnęłam się. 

- Przecież masz prywatnego kierowce, po co Ci prawko? - brunetka zmarszczyła brwi. 

- Wolałabym sama jeździć. - wzruszyłam ramionami. - Co w ogóle u Christiana? 

- Leczy kaca w domu. - zaśmiała się. 

- Cześć dziewczyny. - przywitała się Victoria, siadając obok mnie wraz z Sierrą i Chiną. 

- Hej.- uśmiechnęłam się i nastawiłam policzek na buziaka od szatynki. - Wiecie, że za tydzień jest mecz koszykówki? - spytała, okręcając na palcu kosmyk włosów. 

- Och, chłopcy będą grali. - uśmiechnęła się Chloe. - Musimy iść na ten mecz. 

- Jakoś nie interesuje mnie kosz. - jęknęłam, patrząc w swoje frytki. 

- Daj spokój Sav! - prychnęła Sierra. - Mecz, oznacza mnóstwo gorących chłopaków spoza szkoły. - pisnęła, klaszcząc w dłonie. 

- W szkole też mamy fajnych chłopaków. - mruknęłam, patrząc na dziewczyny.

- Serio? Jakich? - zaśmiała się China. - tylko Justin, ale on już jest zarezerwowany. 

- Hej, Ashton też jest przystojny. - burknęła Sierra, szturchając przyjaciółkę. 

- A Tom Jackson? - uniosłam brwi. - Jest całkiem przystojny. 

- Tom jest gejem. - zachichotała Chloe. 

- Naprawdę? - szeroko otworzyłam oczy, natychmiast się prostując. 

- Jest miły, przystojny, lubiany i nie ma dziewczyny, nic Ci to nie mówi? - spytała Victoria, uśmiechając sie szeroko. 

- Uch...może po prostu..

- Po prostu jest gejem. Wszyscy to wiedzą. - wtrąciła się szatynka. - Wierz mi, próbowałam już. 

- A Theo James? - spojrzałam na chłopaka, który stał akurat przy lodówkach z jedzeniem. 

- Jest z liderką cheerleaderek. - odpowiedziała Chloe, kradnąc mi frytkę. - Evą.

- Jedynymi przystojnymi wolnymi chłopakami w tej szkole są Ashton i Justin. - powiedziała Sierra, popijając pizze sokiem. 

- Dokładnie, a ja jestem ten najprzystojniejszy. - odezwał się Ashton, na co wszystkie się odwróciłyśmy w jego stronę. - Witam moje panie. - uśmiechnął się szeroko, zajmując miejsce koło Chloe. 

- Nie leczysz kaca jak reszta? - uniosłam brwi, podpierając dłonią brodę.

- Nie piję alkoholu, kochanie. - puścił mi oczko. - O czym więc plotkujecie oprócz mojego zniewalającego wdzięku? - spytał, dumnie unosząc brodę. 

- Savannah nie chce iść na mecz koszykówki za tydzień. - wytłumaczyła Chloe. 

- Pójdzie. - prychnął, kładąc dłonie na stole.

- Właśnie, że nie. - pisnęłam. 

- Mi się nie odmawia Sasho Grey. 

- Dupek. - zmrużyłam oczy, rzucając w niego frytką. 

- Sasho, rozmawialiśmy o tym. - westchnął Ashton, kręcąc głową. - Widzicie panie, Savannah inaczej okazuje swoją miłość. 

Przewróciłam oczami i zaczęłam się śmiać wraz z resztą dziewczyn. 

- Powiedz Kocham Cię, uczyliśmy się tego. Śmiało. - zaśmiał się chłopak. 

- Głupek. - parsknęłam, kręcąc głową. - Chodźmy na lekcje, zaraz będzie dzwonek. 

Po lekcjach, jak zwykle Cody zawiózł mnie do domu. Muszę się w końcu zapisać na prawko, serio. To chyba nic trudnego. 

- Dzięki. - uśmiechnęłam się do chłopaka, wysiadając. 

- Do zobaczenia jutro. - pożegnał się, po czym odjechał. 

Weszłam do domu i przywitałam się z babcią. 

- Przebierz się i przyjdź na obiad. - powiedziała, uśmiechając się ciepło. 

- Dobrze. - skinęłam głową i ruszyłam na górę. Otwierając drzwi, omal nie upadłam na kolana. Wszędzie były porozrzucane płatki róż, a na łóżku leżał ogromny bukiet czerwonych kwiatów z kolcami. Patrzyłam zaszokowana na cały pokój, nie wiedząc co mam zrobić. Jeszcze raz spojrzałam na bukiet róż, z którego wystawała biała karteczka. Zamknęłam drzwi i podeszłam do łóżka. Wyjęłam karteczkę i odwróciłam. 

,,Zmienię się, daj mi tylko szansę.''

CZYTASZ = KOMENTUJESZ, PAMIĘTAJCIE