ROZDZIAŁ 034

Wychodząc z klasy, miałam nadzieję, że może Justin mnie nie zauważy i jakoś uniknę tego spotkania. Nadzieja matką głupich. Gdy tłum wychodzący z klasy w końcu się przerzedził, zauważyłam Justina podpierającego się o ścianę na wprost klasy, w której miałam lekcje. Czy on tu przybiegł zaraz po dzwonku? Kiedy oczy szatyna w końcu mnie napotkały, uśmiechnął się lekko i odepchnął od ściany.
- Przybiegłeś tu zaraz po dzwonku? - zaśmiałam się, idąc z nim do wyjścia i jednocześnie pisząc sms do Cody'ego, że nie musi po mnie przyjeżdżać.
- Skończyłem lekcje godzinę temu. - wzruszył ramionami, przeciskając się między uczniami.
- I czekałeś specjalnie pod moją klasą? - spytałam, unosząc brwi.
- Tak. - skinął głową, przytrzymując dla mnie drzwi, żebym wyszła ze szkoły.
- Łał. - szepnęłam do siebie, przechodząc obok szatyna. - Mogliśmy się spotkać innym razem.
- Unikałabyś mnie. - zaśmiał się. - I jestem pewien, że dzisiaj też chciałaś to zrobić.
Przewróciłam oczami i wsiadłam do auta. - przeszło mi przez myśl. - zaśmiałam się, po czym zakaszlałam, zakrywając dłonią usta.
- Nie powinnaś dzisiaj przychodzić do szkoły. - westchnął szatyn, odpalając samochód.
- Dlatego zamiast do domu, jedziemy gdzieś...- zaśmiałam się, spoglądając na chłopaka z ukosa. Szatyn lekko się uśmiechnął, kręcąc głową, co było totalnie urocze. On jest uroczy.
- Zmieniłem zdanie, pojedziemy na zakupy. Moi rodzice są na przedstawieniu Jazmyn, a później pojadą pewnie do centrum, więc wrócą około 20. Możemy coś ugotować i obejrzeć film.
- Nie możemy pojechać po prostu do kawiarni? - westchnęłam, opierając łokieć o drzwi.
- Nie martw się, koniec z seksem po przyjacielsku. - mruknął, zatrzymując samochód przy sklepie spożywczym. Wysiadłam z samochodu, obejmując się ramionami i weszłam do ciepłego pomieszczenia.
- Na co masz ochotę? - spytał Justin, biorąc do ręki czerwony koszyk z logiem sklepu.
Wzruszyłam ramionami i kichnęłam.
- Okej, chodź. - zaśmiał się, skręcając w alejkę ze słodyczami. Naciągając rękawy, ruszyłam za nim, raz jeszcze kichając. Wyciągnęłam chusteczkę z kieszeni i przetarłam nią nos.
- Gorąca czekolada z piankami? Popcorn? Oreo? Wystarczy? - spytał, wskazując na koszyk pełen słodyczy. Zaśmiałam się i pokręciłam głową.
- Jeszcze żelki. - wychrypiałam, po czym odchrząknęłam.
- Racja! - uśmiechnął się lekko i ściągnął paczkę żelek.
- Bita śmietana.
- Wiedziałem, że czegoś brakuje. - skrzywił się i ruszył w stronę lodówek, skąd wziął bitą śmietanę.- Wszystko? - spytał, spoglądając na zakupy.
- Chyba tak. - wzruszyłam ramionami, pociągając nosem.
- Okej, idziemy do kasy. - oznajmił, ciągnąc mnie za rękę w tamtym kierunku. Kiedy zakupy były już wyłożone, szatyn zdjął z wieszaka jeszcze paczkę prezerwatyw. Przewróciłam oczami i odłożyłam je z powrotem na miejsce.
- Nie będą Ci potrzebne. - zacisnęłam usta w wąską linię, kręcąc głową.
- Tak na wszelki wypadek..- zaśmiał się, puszczając do mnie oczko, ale ja się nie zaśmiałam. - Żartowałem. - westchnął, obejmując mnie ramieniem i całując w czoło. - Rozchmurz się. - powiedział wesoło, pocierając ręką moje ramię.
- Jestem chora. - jęknęłam, odsuwając się od niego. - Wcale mi się to nie uśmiecha.
- Ale to nie koniec świata. - szturchnął mnie ramieniem, kiedy wychodziliśmy już ze sklepu.
- Justin, mam zatkany nos, boli mnie gardło i jestem zmęczona. - wytłumaczyłam, wsiadając do samochodu.
- Wiem, przepraszam. - westchnął. - Gdybym wczoraj nie trzymał Cię na deszczu, czułabyś się o wiele lepiej.
- Wcale nie. - pokręciłam głową. - Mam to na własne życzenie. - wychrypiałam, po czym zakaszlałam, zasłaniając usta dłonią. - Jesteś pewien, że chcesz dzisiaj ze mną siedzieć? - mruknęłam. - Jestem chodzącą zarazą.
- Jestem pewien. - zaśmiał się, parkując samochód pod domem.
Złapałam za torebkę i wysiadłam z szatynem, od razu idąc w stronę domu. Kiedy chłopak w końcu otworzył drzwi, przepuścił mnie pierwszą i dopiero wszedł.
- Miałeś jakieś lekcje z kultury? - spytałam, unosząc brwi.
- Zabawne. - uśmiechnął się sztucznie i klepnął mnie w tyłek. - Wolisz, żebym był dupkiem? - uśmiechnął się zwycięsko.
- Nie, kulturalny Justin mi pasuje. - pokiwałam głową, zdejmując kurtkę.
- Szkoda, bo mi zaczynało się podobać bycie dupkiem. - wydął dolną wargę i ruszył w stronę kuchni.
Zdjęłam buty i również poszłam do kuchni.
- Co chcesz obejrzeć? - spytał, stojąc do mnie plecami.
- Horror?
- Nie będziesz się bała? - zaśmiał się, wsadzając opakowanie popcornu do mikrofalówki.
- Martwię się raczej o Ciebie. - westchnęłam. - Może lepiej obejrzeć Minionki? - oparłam się biodrem o blat kuchenny i patrzyłam na poczynania Justina.
- W porządku! Ja wybiorę horror. - odwrócił się do mnie, uśmiechając się cwanie z założonymi rękoma na piersi.
- W porządku. - prychnęłam, mierząc go wzrokiem, jak rywala. - Nie myśl, że będę Twoją poduszką, gdy będziesz się bał.
- Ja mogę być Twoją. - puścił mi oczko i wrócił do wcześniejszego zajęcia.
- Pomóc Ci w czymś? - spytałam natychmiast, żeby nie drążyć tematu.
- Wyciągnij popcorn. - polecił, kiwając głową w stronę mikrofali.
Skinęłam głową i podeszłam do urządzenia. Wcisnęłam guzik otwierający drzwiczki i wyciągnęłam gorący popcorn.
- Wsyp go do miski. - chłopak postawił przede mną plastikową miskę i odsunął się kawałek, żeby zrobić mi miejsce.
Zrobiłam jak kazał i opakowanie po popcornie wyrzuciłam od śmieci.
- Okej, weź to do mojego pokoju. - wręczył mi w dłoń miski z żelkami i popcornem. - a ja zaraz przyjdę z czekoladą.
- Okej. - wzięłam od niego miski i ruszyłam na górę. Postawiłam jedzenie na biurku, a sama wskoczyłam na łóżko i zaczęłam szykować sobie wygodne miejsce. Kiedy byłam już opatulona kołdrą, do pokoju wszedł brązowooki z parującymi kubkami.
- Obejrzymy Ring. - uśmiechnął się szeroko, poruszając brwiami. Był tak bardzo zadowolony z siebie, że postanowiłam nie mówić mu, że oglądałam już ten film.
- Oglądałeś go już? - wychrypiałam.
- Nie. - pokręcił głową. - Ale Christian mówił mi kiedyś, że jest straszny.
- Okej, ale nie wiń mnie później, jak nie będziesz mógł spać. - uśmiechnęłam się.
- W razie czego, wpadnę się przytulić.
Przewróciłam oczami i pokręciłam głową, śmiejąc się. Justin w końcu włączył film i postawił na krześle przy łóżku wszystkie niezdrowe rzeczy. Upiłam łyk gorącej czekolady i zadrżałam z zimna.
- Wciąż Ci zimno? - spytał.
Pokiwałam głową i odłożyłam kubek.
- Przytul się, będzie Ci cieplej.
Zagryzłam wargę i mocniej ścisnęłam kołdrę w dłoniach. - Tak mi jest wygodnie.
- Savannah, nic Ci nie zrobie. - zapewnił, rozkładając ramiona. - Śmiało.
Spojrzałam na niego niepewnie, po czym pokiwałam głową i położyłam się, wtulając się w chłopaka. Ramiona Biebera natychmiast mnie objęły. Zagryzłam wargę, czując rumieńce na policzkach. Dobrze, że nie może mnie teraz zobaczyć. Zresztą, dlaczego od cholery się rumienię? To nic wstydliwego, robiliśmy ''gorsze'' rzeczy. Gdybym tylko mogła w pełni panować nad swoim ciałem.
- Chcesz oreo? - spytał, otwierając opakowanie tuż przed moimi oczami.
- Mhm.
- Wolisz krem czy ciastko?
- Krem.
- Masz szczęście. - zaśmiał się, dając mi połówkę ciastka z kremem. Zdjęłam nadzienie i oddałam resztę chłopakowi. Zjadłam jeszcze trzy nadzienia, popiłam czekoladą i miałam dość. Byłam już pełna. Głowę położyłam na piersi szatyna, a rękę trzymałam na jego brzuchu. Moje powieki stawały się coraz cięższe. Nie chciałam nic mówić, bo było mi tak cholernie wygodnie. W końcu się poddałam i zamknęłam oczy.
Spałabym dalej, gdyby ktoś nie krzyknął mojego imienia i nie wskoczył na mnie. Szeroko otworzyłam oczy i po chwili odetchnęłam z ulgą.
- Savannah! - pisnęła Jazy, uśmiechając się szeroko.
- Jazy, pamiętasz, że najpierw masz pukać? - jęknął zaspany chłopak.
- Oni się całowali. - zachichotał Jaxon, stojąc przy łóżku.
- Tylko spaliśmy. -zaśmiałam się, po czym zakaszlałam.
- Jesteś chora? - spytała smutno Jazy.
- Mhm. - pokiwałam głową, krzywiąc się i podnosząc do pozycji siedzącej.
- Jak ja jestem chora, to Justin zawsze udaje lekarza. - zachichotała. - Może Ciebie też wyleczy.
- Lekarza? - spojrzałam na szatyna, śmiejąc się.
- Przebadać Cię? - uśmiechnął się, poruszając brwiami.
- Obejdzie się. - parsknęłam. - Pójdę już do domu. - ziewnęłam, schodząc z łóżka.
- Zostań! - powiedziała błagalnie dziewczynka. - Pobawimy się.
- Nie mogę. - wydęłam dolną wargę. - Tylko was pozarażam.
- Justin nas wyleczy. - Jaxon wskoczył na łóżko i usiadł obok Jazmyn.
- Zostań! - pisnęła dziewczynka. - Bo Justin nie umie się bawić lalkami.
Zachichotałam, patrząc na szatyna, wyobrażając go sobie bawiącego się lalkami.
- Nie śmiej się! - mruknął zażenowany.
- Aw. - jęknęłam, zagryzając wargę. - Nie ma się czego wstydzić. - pogłaskałam go po policzku. - To słodkie.
- Musisz zostać i pobawić się z Jazmyn. - Justin złapał mnie za rękę i pociągnął na siebie.
- Jestem chora, pozarażam was. - zaśmiałam się, leżąc na chłopaku.
- Nie każę Ci się z nimi całować. - parsknął, kładąc dłonie na moim krzyżu. - Ale mnie możesz zarazić. - szepnął, oblizując usta.
Przełknęłam ślinę, podążając wzrokiem za jego językiem.
- To pobawisz się ze mną? - spytała błagalnie Jazmyn, łapiąc za moje policzki i okręciła moją głowę tak, żebym na nią spojrzała.
- Dobrze. - skinęłam głową, natychmiast schodząc z chłopaka.
- To my pogramy, nie Jaxon? - spytał Justin, biorąc na ręce młodszego brata.
- W GTA! - krzyknął wesoło chłopczyk.

O 21 wyszłam z domu państwa Bieberów. Mama Justina obiecała, że ugotuje mi rosół, żeby babcia nie musiała tego robić. Mimo choroby, naprawdę podobał mi się dzisiejszy dzień i nie żałuję ani minuty. Justin w końcu był Justinem, a nie dupkiem. Był sobą. Gdyby tylko był taki codziennie. Może to za szybko, ale chyba jestem już czegoś pewna.
Przystanęłam przy drzwiach od mojego domu, a Justin stał na schodku niżej z rękoma w kieszeniach.
- Mógłbyś być taki codziennie. - uśmiechnęłam się lekko.
- Ty również. -zaśmiał się.
- Co to ma znaczyć? - zmarszczyłam brwi, zdezorientowana.
- To znaczy, że w szkole jesteś zamkniętą w sobie dziewczyną, która mało kiedy się uśmiecha i ciągle coś ukrywa.
Zacisnęłam szczę i spojrzałam na swoje buty. Ma rację.
- W porządku, podoba mi się, że dla mnie się otwierasz. - szepnął potulnie, podchodząc do mnie.
- Jeśli teraz nie udajesz i naprawdę chcesz zacząć od nowa, to musisz być taki cały czas. Nie lubię Cię, kiedy jesteś dupkiem.
- Chcesz powiedzieć, że możemy spróbować? - spytał entuzjastycznie.
- Tak, jeśli nie będziesz udawał dupka.
- Spokojnie maleńka, dla Ciebie będę kim zechcesz. - zaśmiał się, odgarniając mi włosy z czoła. - Wchodź do domu i się kuruj, jutro jest kolejny dzień, żeby Cię zdobyć. - puścił mi oczko i odszedł.
Tak, jestem pewna, że chcę spróbować od nowa.

Jeśli chcecie, żebym pisała kolejne opowiadanie po Stelli, to komentujcie rozdziały. Zostawiajcie po sobie ślad. 

          !!!!!CZYTASZ KOMENTUJESZ!!!!!!